Της Λένας Μπενέκη
Εξηγώντας, σε ένα αφήγημα ταξιδιωτικής λογοτεχνίας, ο Αντρέας Καραντώνης την ιδιομορφία του τοπίου της Άνδρου, ιδίως της Χώρας, που δεν παραπέμπει σ’ εκείνο άλλων αιγαιοπελαγίτικων νησιών, σχολίαζε: «εδώ το θαλασσινό χρώμα του τόπου δεν είναι «λιμανίσιο». Είναι ωκεάνειο… Γι’ αυτό δεν έχουμε εδώ λιμάνι! Γιατί τα λιμάνια μας είναι σ’ όλα τα μέρη του κόσμου –κι είναι τα πιο μεγάλα και τα πιο ξακουστά… η Άνδρος… είχε ελεύθερο το ένστικτο ν’ αγκαλιάσει τον ατμό, αδίσταχτα, συστηματικά, επίμονα… η μικρή αυτή πόλη αναπτύχθηκε ακριβώς στην περίοδο της ακμής των βαποριών». Συνέδεε, έτσι, την ιστορία του τοπίου της Άνδρου μ’ εκείνη του εμπορικού της στόλου, παρέχοντας ταυτόχρονα μια συμπυκνωμένη εικόνα της εξέλιξης του ναυτότοπου, η οποία καθόρισε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Η Άνδρος, όντως, κατέστη εγχώριο ναυτιλιακό κέντρο μεταεπαναστατικά: διήνυσε τον 19ο αιώνα με πανιά και η ακμή του συνέπεσε με την ακμή της ατμήρους ναυτιλίας, για να διαρκέσει έως και τον Μεσοπόλεμο.
Διαβάστε το άρθρο εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου