Προεδρικό... χοιροσφάϊ

Ο Πρόεδρος γλέντησε μαζί με συγγενείς και φίλους στα χοιροσφάγια. Γέμισαν οι μπορνιές με γλίνα, λούζες και λουκάνικα. Φάγανε μπόλικα σύσσυρα, ήπιαν κρασί. (σταματώ γιατί θα βάλω τα κλάματα) Και του χρόνου Πρόεδρε, πάντα τέτοια!

Εκδρομή... στην Αντρο

Λειβαδιανοί εκδρομείς ποζάρουν στο φακό στην πρόσφατη εκδρομή στην Αγία Μαρίνα, Ναυτική βάση, Κατάκοιλο, Μπατσί. Αντε με το καλό και στην Πόλη! Κυριακή 7-9-08 Φωτογραφίες Πρόεδρος

Δυο αδερφάκια είμαστε, κανονικά φαούδια!

Ετσι όπως βλέπω την φωτογραφία και τον μικρό να χαμογελά όλο καλοσύνη φαντάζομαι πως μόλις τέλειωσε η πόζα το κοριτσάκι βρέθηκε τ' ανάσκελα πίσω από τα μαξιλάρια, γιατί ως γνωστόν μεγαλύτερο φαούδι από τον "πιτσιρικά" δεν υπήρξε! Όσο για την μικρή επιβίωσε γιατί έγινε επίσης... φαούδι. Η ιδιότητα του φαουδιού περνά από γενιά σε γενιά, δεν κληρονομούμε μόνο τη χοληστερίνη και το ζάχαρο από τους γονείς μας, αλλά και την φαουδιά. Η νεότερη γενιά επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό μου!

Φυσικά ξέρουμε ποιοι είναι οι εικονιζόμενοι, αλλά αφήνω ένα μυστήριο για κάποιους που δεν θα τους αναγνωρίσουν με την πρώτη ματιά. Έτσι για παιχνίδι!

Σκύλος+γάτα=Love?

Ένα απόλυτα κοινό συνηθισμένο θέαμα... ένας σκύλος και μια γάτα κάνουν "χαρούλες". Η γάτα κοιτά με αυτοπεποίθηση το φακό, γεννημένη diva, ο σκύλος της κάνει "γούτσου-γούτσου". Απόλυτα αθώος, χαριτωμένος, με δυνατό κορμί. Σκύλε προσοχή: με τις γάτες ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος! Φωτογραφίες: etoulas

Χρόνια πολλά υπέροχη Φωφώ!

Να χαίρεσαι την οικογένεια σου και εμείς τους φοβερούς μεζέδες σου!

Ψηλά στο βουνό στην Αγία Θέκλα

Η Πέρλα έβαλε σε «τάξη» τους Λειβαδιανούς και ο VangLouk τους φωτογράφησε σήμερα το πρωί, ψηλά στο βουνό, στην Αγία Θέκλα. Φωτογραφία: VangLouk, Styling: Πέρλα

Σάλα σάλα μες στη σάλα τα μιλήσαμε

Ανοίγω νέα σάλα που λέει η Καψοράχη γιατί ο κόσμος είναι ποσόν και η παλιά θα "σκάσει" απόψε που βρέχει...

Home sweet home

Χθες κοιμήθηκα με ένα ελαφρύ πάπλωμα, δεν ξέρω αν έφταιγε η κούραση ή τα πούπουλα αλλά ξύπνησα γεμάτη ενέργεια. Πίνω καφέ μαζί με κουλουράκια από την Άντρο, λίγο τυρί μαλαχτό. Έχω απλώσει στο τραπεζάκι ποσών κυριακάτικες εφημερίδες. Το τηλέφωνο δεν κτυπά, ακούω ραδιόφωνο. Ηρεμία... τρώω τα κουλουράκια, διαβάζω ένα άρθρο, πίνω μια γουλιά... Δεν είναι άσχημα... Καλά είναι κι έτσι!

... ύστερα ήρθαν οι πάπιες!

Εκεί που οι παππούδες έκαναν μπάνιο, τα παιδάκια μαθήματα ιστιοπλοΐας, οι νεαροί καμάκι (κάνουν;) οι δεσποινίδες ηλιοθεραπεία,
οι μεσήλικες οφθαλμόλουτρο, οι γιαγιάδες πύργους στην άμμο με τα εγγόνια, οι έφηβοι παίζανε ρακέτες και όλοι εμείς οι υπόλοιποι πίναμε μπύρες... εκεί λοιπόν σεργιανούν τώρα 3 πάπιες! Για όποιον δεν το κατάλαβε ή δεν θέλει να το καταλάβει (σνιφ) το καλοκαίρι 2008 ανήκει στο παρελθόν. Καλό φθινόπωρο να έχουμε! Φωτογραφία: VangLouk
Στάθη χρόνια πολλά. Χρόνια πολλά σε όλους.

Φθινοπωρινά Λειβάδια

Άλλαξε ο καιρός, άλλαξαν τα χρώματα. Ξαφνικά ο ήλιος έπαψε να είναι ο κυρίαρχος, η γη σταμάτησε να αχνίζει από τη ζέστη. Αλήθεια πότε πέρασε το καλοκαίρι; Η φωτογραφία δεν θα μπορούσε να μην είναι του VangLouk!

Μακάρι να' χα δυό καρδιές

Μακάρι να' χα δυό καρδιές μες στη ζωή την ψεύτρα
Η μια να λιώνει στις ψωτιές, μες στις φωτιές
Κι άλλη να' ναι πέτρα

Μες την ζωή μου την πεζή και τη βασανισμένη
Τι να σου κάνει μια καρδιά, αχ μια καρδιά
Κι αυτή σακατεμένη

Ξύπνησα μ' αυτό το τραγούδι στο μυαλό, το τραγούδησα στο μπάνιο (με κλειστό παράθυρο, δεν μου φταίνε οι γείτονες) αντιλαλεί στο μυαλό η καθαρή σαν κρύσταλλο φωνή του Μπιθικώτση. Δεν ξέρω αν τους στίχους τους έγραψα σωστά, τέτοια ώρα ούτε αναζήτηση στο google δεν μπορώ να κάνω. Φυσικά είναι της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, γι αυτό και με πέντε κουβέντες λέει αυτό που θέλει να πει και που κάθε φορά μπορεί να είναι διαφορετικό στη φαντασία του ακροατή. Μοναδικά τραγούδια μια άλλης εποχής περασμένης. Ας μη κλάψω αυτή τη στιγμή, κλαίω μια άλλη φορά, σήμερα δεν προλαβαίνω με καλεί... το "παντεσπάνι μου", με έχει πλακώσει το παντεσπάνι μου ! Πώς γίνεται αυτό; Μωρέ γίνεται! Ακόμη και τα “ελαφριά” πράγματα και αυτά που αγαπάμε, ότι λατρεύουμε πολύ ώρες-ώρες έχουν ένα... αβάσταχτο βάρος.
Υ.Γ. Επίσης εκτός από δυό καρδιές θα ήθελα και δυο ζευγάρια πόδια, να αλλάζω οταν κουράζομαι, χέρια δεν θέλω γιατί ήδη έχω χέρια ποσών. Boul-boul Ινδική θεότητα με τα πολλά τα χέρια!

Wish you were here

Αγόρασα τον δίσκο από το θρυλικό υπόγειο της πανεπιστημίου, αν δεν κάνω λάθος έκανε 640 δρχ. (ερώτηση: πόσο έκανε ένας δίσκος το 1980;) είχα ένα Philips πικ-απ δώρο φυσικά του Νίκου. Είχα ακούσει το The wall άπειρες φορές, τον είχα λιώσει, είχα δει την ταινία. Εκείνη την εποχή δεν αγοράζαμε πολλούς δίσκους, δεν έφταιγαν πάντα τα λεφτά. Ταυτιζόμαστε με κάθε δίσκο, τον ακούγαμε όχι σα φόντο μουσικό στις καθημερινές ασχολίες μας, "μπαίναμε" κυριολεκτικά στο λαβύρινθο του καλλιτέχνη, χανόμαστε στα αυλάκια του. Αγοράζαμε τον επόμενο μόνο όταν "ξεπερνούσαμε" το έργο που ακούγαμε. Κάπως έτσι μεγαλώσαμε, θυμάμαι κάποιες χρονιές από τους δίσκους που κυκλοφόρησαν Σήμερα παρ' όλο που έχω μετατρέψει όλη μου την δισκοθήκη σε mp3 και δεν ακούω βινύλιο, νομίζω πως η ευκολία να πηγαίνω γρήγορα από κομμάτι σε κομμάτι τίναξε στον αέρα την απόλαυση. Πιαστήκαμε όλοι μας σαν μικρά χαζά ψαράκια στο δόλωμα της εξέλιξης και χάσαμε... το ταξίδι. Φυσικά ξέρω πως δεν υπάρχει επιστροφή, ούτε πρόκειται να ακούω στο παλιό πικ-απ μου ξανά μουσική αλλά να χθες όταν διάβασα για τον θάνατο του Richard Wright κάπως μου ήρθε. Ήταν πριν χρόνια, άκουγα με πάθος Pink Floyd, είχα αφίσες τους, έκοβα φωτογραφίες τους από τα περιοδικά, άνοιγα τσίτα τα μεγάφωνα και ονειρευόμουν άλλους κόσμους! Δεν έκανα δα και κάτι διαφορετικό από τα κορίτσια της ηλικίας μου. Έτσι Καψοράχη; Dark side of the moon...

Η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

Οι Ορθόδοξοι πιστοί τιμούμε με ιδιαίτερο τρόπο την σημερινή μέρα. Νηστεύουμε, κατακλύζουμε τους ναούς, βάζουμε κλώνους βασιλικού στα εικονίσματα, προσκυνούμε τον Τίμιο Σταυρό. Στο χωριό μας έχει ακόμη μια ιδιαίτερη σημασία μιας και είναι το κοιμητήριο. Σήμερα λοιπόν οι ψυχές των αγαπημένων μας είχαν καλή παρέα! Ο Σταυρός, γέμισε κόσμο, φωνές, χαχανιτά. Και του χρόνου Λειβαδιανοί, βοήθεια μας!
Η πάνω φωτογραφία είναι του vaglouk, η κάτω του Leo. Πολύ χαίρομαι που έφυγε ο κόσμος και ξαναγυρίσαμε στα δικά μας.

Λειβαδιανές μπλογκίστριες στο Κόρθι

Οι φίλες μας νωχελικά βολτάρουν στο Κόρθι. Προσέξτε τα μπαλκόνια με τα λουλούδια, τις γλάστρες, τα κίτρινα φώτα, τα φωτισμένα παράθυρα, τη γλυκιά ατμόσφαιρα του Γυαλού. Νιώστε το δροσερό αεράκι και ακούστε το σιγανομουρμούρισμα της θάλασσας. Σίγουρα, είναι πολύ όμορφο το Κόρθι! Φωτογραφία Vaglouk

Πρώτη μέρα στο σχολείο

Ύφος βλοσυρό, σκέψεις μαύρες κι άραχνες του τύπου: που-πάω-εγώ-τώρα, άψογος γιακάς, καλοσιδερωμένη ποδιά, τα καλά παπούτσια, η αγαπημένη κορδέλα. Η μικρή δίπλα είναι ενοχλητική. Κρυφές σκέψεις για το καλοκαίρι που έφυγε, το παιχνίδι και την ξενοιασιά που χάθηκαν. Το μόνο θετικό είναι η ολοκαίνουργια κατακόκκινη τσάντα που έστειλε ο Νίκος από την Ιαπωνία. Έχει φερμουάρ γύρω-γύρω, όταν ανοίγει είναι πολύ πρακτική με ξεχωριστές θέσεις για μολύβια, τετράδια. Δεν χωρά πολλά πράγματα. Εκτός από τα ντουβάρια που παραμένουν σχεδόν ίδια, έχω την εντύπωση πως και η ματιά είναι ίδια, λίγο από τσαντίλα, ντροπή, πείσμα. Τα όποια προτερήματα ήρθαν μετά, με τις συναναστροφές και τις φιλίες και μάλλον απ' όσο μπορώ να προβλέψω, αργά αλλά σταθερά στην πρώτη θέση πάει το πράγμα!

Καλή σχολική χρονιά σ' όλα τα παιδάκια του κόσμου.

Κουράγιο στους γονείς! Υπομονή στους δασκαλους!

"Αμπέλι μου, πλατύφυλλο και καλοκλαδεμένο"

Πριν λίγες μέρες έγινε ο τρύγος στο κτήμα του Νίκου και της Άννας, Όλο το σόι βοήθησε από τον παππού Γιάννη, την θεία Χριστίνα, τ' αδέλφια έως τα ξαδέλφια, εγγόνια και τους φίλους. Τα αμπέλια που πρώτος με μεράκι είχε φυτέψει ο προ πάππους Διαμαντής έχουν βρει άξιους συνεχιστές της παράδοσης στα χέρια των τωρινών ιδιοκτητών. Ιδιαίτερη απ' ότι έμαθα ήταν η προσφορά εργασίας του Babaka! Όλα να πάνε καλά παιδιά να φτιάξετε κρασί νέκταρ! Και του χρόνου! Good wines! Περισσότερες εικόνες εδώ Φωτογραφίες Κορίνα Καντερέ(λ)

Ο καιρός του τρύγου

Πατητήρι στον Άγιο Σπυρίδωνα Μεσαριάς, Κώστας & Κατίνα Μπασαντή, Γιάννης Καλλιβρούσης. 1950

Greenfields...κissed by the sun

Από αριστερά η Μαντούλα, η Κίρα η ιδιοκτήτρια Άννα, η Αργυρώ και η Βούλα απολαμβάνουν ένα γλυκό φθινοπωρινό δειλινό στη φάρμα "Σκάφες". Η τυπική Λειβαδιανή φιλοξενία δεν θα μπορούσε να απουσιάσει... στη φάρμα. Ακούστε το νοσταλγικό τραγούδι εδω Φωτογραφία Κορίνα Καντερέ(λ).

Τούτο το καλοκαιράκι...

Αγαπώ πολύ το καλοκαίρι, από το Πάσχα και μετά ανοίγει η καρδιά μου, λατρεύω να κολυμπώ στη θάλασσα. Όλο το χρόνο ουσιαστικά μετρώ αντίστροφα μέχρι εκείνη την ευλογημένη ώρα που θα σταθώ με γυμνά πόδια στο Παραπόρτι και με κλειστά μάτια θα βουτήξω. Το Παραπόρτι... άλλη μια τεράστια αγάπη! Δεν ξέρω τι λέτε εσείς για τις καθαρές παραλίες, αλλά εγώ όταν κολυμπώ θέλω να συμπληρώνω την ευτυχία μου... θέλω να βλέπω τη Χώρα! Το νησί έχει πολλές όμορφες παραλίες, τη Χώρα όμως μόνο από 2 παραλίες τη βλέπεις. (Είμαι κλασική Αντριώτισσα πως να το κάνουμε!) Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν και το καλοκαίρι 2008 έχει γίνει ανάμνηση. Δεν μ' αρέσει καθόλου, αλλά πρέπει να το δεχθώ! Έτσι λοιπόν όπως ταξινομούσα τις φωτογραφίες και με είχε πάρει η κάτω βόλτα της ψυχής σκέφτηκα πως αυτήν εδώ την εικόνα της πιτσιρίκας θέλω να κρατήσω στη μνήμη. Οπως την βλέπω... θέλω να σκύψω σιγά χωρίς να με πάρει χαμπάρι και να της σκάσω ένα φιλί. Καλό φθινόπωρο. Good wines!

Beach party 2008 στο Παραπόρτι

Λίγο πριν φύγει το καλοκαίρι (παρασκευή 29 Αυγούστου) οι φίλοι μας, αν και κουρασμένοι από τη σκληρή δουλειά, κάνανε πάρτι στο Παραπόρτι. Περιμένουμε λοιπόν εκτός από τις φωτογραφίες να μας πείτε παραλειπόμενα από τη βραδιά. O D.J. ήταν δυνατός; τα φαγητά του το catering νόστιμα; τα ποτά ήταν καθαρά; Περισσότερες φωτογραφίες εδώ

"Ούτε ο Αύγουστος χειμώνας... ούτε ο Μάρτης καλοκαίρι"

Ο ανεμοδαρμένος μήνας Αύγουστος φεύγει σιγά - σιγά κι αυτό δεν μ' αρέσει καθόλου. Από μικρή τέλη Αυγούστου άρχιζα να σκέφτομαι το σχολείο, το τέλος της ξεγνοιασιάς, τα μπάνια στη θάλασσα που θα έχανα. Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να σκεφτώ την καλύτερη στιγμή αυτού του μήνα που σε λίγες μέρες φεύγει. Κάντε το ίδιο...

Χορεύοντας στα κύματα

Πίνω τις τελευταίες γουλιές του πρωινού καφέ, σε λίγο θα βγω στο δρόμο, σε 2 λεπτά θα έχω κατέβει της Σοφίτσας, με γοργά βήματα θα διαβώ τον ποταμό, τα τζιτζίκια θα ξεφωνίζουν και τα κλαδιά των δέντρων θα πηγαίνουν πέρα δώθε σαν τρελά. Οι κύκνοι θα λιάζονται και η θάλασσα θα ροκανίζει με μανία την ακτή. Θα ανέβω τα σκαλιά, θα περάσω τη μεγάλη γυάλινη πόρτα, καλημέρες, πειράγματα με τους θυρωρούς, ένα μπουκάλι νερό από το αυτόματο μηχάνημα, μια καλημέρα στη καθαρίστρια και έφτασα. Το γραφείο μου θα είναι θολό σαν το βυθό στο Παραπόρτι με φουρτούνα. Δουλειά... όλη μέρα θα έχω στο μυαλό τον ήχο των κυμάτων.

Just a perfect day

Just a perfect day,
Drink Sangria in the park,
And then later, when it gets dark,
We go home. Just a perfect day,
Feed animals in the zoo
Then later, a movie, too,
And then home. Lou Reed

Το πάνω χωριό όπως φαίνεται από την φάρμα της Άννας. Ήταν απόγευμα και ο ήλιος έχει πυρώσει τα σπίτια, τα έχει σχεδόν εξαφανίσει. Ήταν ήσυχα, που και που ακούγαμε μια φωνή ή το γάβγισμα ενός σκύλου. Έτρωγα γλυκό του κουταλιού. H Άννα μιλούσε, απαντούσε στις ερωτήσεις μου, τάιζε τα ζώα, σκούπιζε τα τσιμέντα. Γελούσαμε και οι δυο, το γέλιο μας αντηχούσε στο μικρό λόφο, ξάφνιαζε τα ζώα, έκανε τα σκυλιά να γαβγίζουν. Γύρισα σπίτι κρατώντας ένα καλάθι, ετσι όπως γυρνούσε από τις Σκάφες (το brand name της φάρμας) ο θείος Διαμαντής, η θεία Μαρουλιώ... Ήταν ένα καταπληκτικό απόγευμα!

Η γαζέλα των μπαξέδων

Φυσικά είναι εύκολο να αναγνωρίσετε την λιγερόκορμη κοπέλα στην πρώτη γραμμή. Ήταν καταπληκτική σε όλα τα αγωνίσματα. Έτρεχε σαν βολίδα, ήταν πρώτη σε όλα τα αγωνίσματα τότε που ο στίβος ήταν σκέτο τσιμέντο και το σκάμμα ποταμίσια άμμος με χοχλάκια. Όχι πείτε μου ποιος-α την προλάβαινε με παπούτσι ελβιέλα όταν έτρεχε ίσα κάτω τον ποταμό; Τα παιδιά της κληρονόμησαν το ταλέντο της στους δρόμους ταχύτητας (ακόμη τρέμω από τα τρεχαλητά τους!) Ποια Χαλκιά και Δεβετζή τούτη δω θα τις έσκιζε όλες! Αλήθεια γειτόνισσα πως και δεν πήγες στο Πεκίνο; Έχω όμως και άλλη μια ερώτηση: ποια είναι η κοπέλα ακριβώς πίσω της;

Την Κυριακή 24 Αυγούστου στο Δημοτικό Σχολείο Λειβαδίων Άνδρου στις 18.30 θα πραγματοποιηθεί η 2η ετήσια Τακτική Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Εθελοντών δασοπυροσβεστών Άνδρου.

Ετήσιος Χορός Πολιτιστικού συλλόγου

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε ο ετήσιος χορός του Πολιτιστικού Συλλόγου Λειβαδίων. Οι Λειβαδιανοί ξεφάντωσαν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες! Φωτογραφίες από τον χορό εδω

Η επόμενη μέρα της Blogοσυνάντησης

Χθες έγινε η συνάντηση του blog, ήταν μεγαλύτερη σε πλήθος από αυτό που περίμενα (30 στο τραπέζι και αρκετοί στα τριγύρω) Περάσαμε ωραία, περιμένω και τα δικά σας σχόλια όπως πάντα φυσικά! Η Καψοράχη χθες είχε γενέθλια το σκέφτηκα κάπως αργά και η Κούλα έτρεχε να βρει τούρτα. Φυσικά βρήκε. Ανέβασα αρκετές φωτογραφίες περιμένω και τις δικές σας. Στις εκπλήξεις τώρα: έμαθα την Γαρουφαλιά που εκτός ότι με ξέρει από παιδί είναι και σόι μου! (Χρόνια πολλά) ο Πελοπας κέρασε μπύρες και η Λαμπίρη & Co. πέταξε ένα φάκελο με 30 ευρώ στη πόρτα του μαγαζιού κέρασμα για την blogσυνάντηση, ο Σαργός έβγαλε σε κλήρωση 5 κιλά ψάρια... Η συνέχεια απόψε το βράδυ στο χορό του συλλόγου.
The most beautiful sound I ever heard: Maria
Χρόνια πολλά στις Μαρίες, Παναγιώτες, στους Παναγώτιδες και σε όσους γιορτάζουν σήμερα! Μεγάλη η Χάρη Της και του χρόνου! Περισσότερες φωτογραφίες εδω

Blogοσυνάντηση!

Σήμερα βράδυ και ώρα 9.30 θα μαζευτούμε στο μαγαζί του Στέφανου και της Φωφώς (Γεύσεις με θέα), ας πούμε πως είναι μια άτυπη συνάντηση του blog. (οι κανονικές συναντήσεις θέλουν οργάνωση και προσωπικά ούτε το μπάνιο μου στη θάλασσα δεν μπορώ να προγραμματίσω) Όσοι πιστοί προσέλθετε, αν μαζευτούμε πολλοί θα έχει πλάκα, αν είμαστε λίγοι... η Καψοράχη... θα πικραθεί και εγω θα κλαίω!

Αρχοντας ενας και... Ψαρρός!

Χθες το βράδυ ο ξάδελφος Ρούλης και η ξαδέλφη Πόπη μας είχαν τραπέζι στου Γούναρη, τράβηξα αμέτρητες φωτογραφίες έλα ντα που μόνο ο Νικολός μου βγήκε αγέρωχος! Συγνώμη Ρούλη, αλλά τον Ψαρρό τον κυνηγούσα καιρό, στο τραπέζι το δικό σου βάζω φάτσα κάρτα τον Ψαρρό! Άλλες φωτογραφίες από το τραπέζι εδώ
Ψαρρέ να είσαι πάντα καλά και... θεόμουρλος!

Η απέραντη μοναξιά μιας καρέκλας

Μια καρέκλα μόνη στο πιο πολυσύχναστο μέρος της αγοράς, μπροστά στο Αρχαιολογικό μουσείο, μια καρέκλα ξέμπαρκη πάνω στις πλάκες... μπορείτε να βρείτε το λόγο που είναι εκεί σήμερα το μεσημέρι προπαραμονή της Παναγίας με το νησί να βουλιάζει από κόσμο;
Πολύ χαίρομαι για τις πρωτότυπες απαντήσεις που δώσετε. Κλείστε για ένα δεύτερο τα μάτια: οι πλάκες σιγά - σιγά την "κάνουν" στη θέση τους μπαίνουν καρέκλες, όσο πιάνει το μάτι από τα ταξί μέχρι το μουσείο καρέκλες παντού, ξύλινες, πλαστικές, χρωματιστές, σιδερένιες. Ο κόσμος προχωρά ανάμεσα τους σα να μην συμβαίνει τίποτα, το βράδυ παρέες παιδιών κουβεντιάζουν γύρω από τις καρέκλες, το πρωί τα γεροντάκια ξεκουράζουν τα πονεμένα πόδια τους. Οι εποχές διαδέχονται η μια την άλλη και οι καρέκλες εκεί. Πως σας φαίνεται; Μια συνήθεια άλλωστε δεν είναι όλα; (όπως μου έλεγε ένας φίλος πριν από μέρες "αυτοί που έβαλαν τις πλάκες ήταν άρχοντες και θέλανε να περπατούν στα μάρμαρα, όχι σαν και εμάς.." δείτε επίσης το στενό στη διπλανή φωτογραφία που μας έστειλε ο Alectoris Chukar, η Μίκα Σ. το έκανε να λάμπει! Αυτά! )

Χθες το βράδυ κουντουρντίσαμε!

Είναι παράδοση ανάμεσα στις Λειβαδιανές κυρίες συχνά - πυκνά να καλούν κόσμο στα σπίτια τους για καφέ. Μια τέτοια συνάντηση είχε χθες η Άννα. Στο σπίτι της, σαν παιδί, έχω παίξει πολύ και έχω φάει επίσης πολύ μιας και η θεία Μαρουλιώ δεν είχε ταίρι στην κουβαρντοσύνη και στην περιποίηση. Η Άννα λοιπόν "είχε να πάρει" και συνέχισε επάξια την παράδοση. Μαζί με Κουτρουλό μετά θα πηγαίναμε στο τραπέζι του Ρούλη και της Πόπης. Ανακαστικά "τσιμπάγαμε ελαφρώς" τις πιατέλες που περιφέρανε η Μαριλή, Μαντούλα, Μαρία και οι οποίες βγαίνανε εναλλάξ: αλμυρές - γλυκές. Στα πρωτότυπα εδέσματα ξεχώρισα το αλμυρό σκάκι. Στην παρέα υπήρχαν κάποιες κυρίες που μετά από πολύ κουβέντα και φυσικά πολύ γέλιο βρεθήκαμε συγγενείς (τι περίεργο!) μιας και ήταν Γαλανούδενες! Έτσι γλυκά και συμπαθητικά με το Κουτρουλό αφήσαμε τις κυρίες για να βρούμε τον κύριο! Ο Ρούλης είναι από μόνος του ένας ολόκληρος θίασος σκεφθείτε τι έγινε όταν προστέθηκε στην παρέα και ο ανιψιός Λωνίδης Μπέης με την γυναίκα του. Τα γέλια μας πρέπει να ακούστηκαν στους Κατακαλαίους. Το μαγαζί ήταν γεμάτο Αντριώτες (και μάλιστα Αμερικάνους) Με τον Ρούλη πάντως συμβαίνει το εξής: επειδή οι ατάκες του είναι καταιγιστικές την άλλη μέρα απλώς μένει η πολύ ευχάριστη ανάμνηση της συνάντησης, δηλαδή από τα πολλά που λέει "ο στόμας" του δεν θυμάμαι τίποτα! Χθες το βράδυ πάντως, κουντουρντίσαμε! Φωτογραφίες εδω

Φυσά νοτιάς, φυσά βοριάς

Κάθε καλοκαίρι χαλώ 2 μπουκάλια αντηλιακό, φέτος ούτε μισό δεν έχω ξοδέψει. Θα επιστρέψω στην Αθήνα πιο άσπρη απ' ότι ήρθα. Χθες πήγα με την Κούλα στα Γυάλια. Μετά το μπάνιο βγήκαμε να λιαστούμε στις πέτρες, μέσα σε 5 λεπτά από την άμμο ήμασταν αλευρωμένες, έτοιμες για το τηγάνι της Φραγκούλας! Μα είναι μπάνια αυτά; πιο πολύ φασαρία και κακό από απόλαυση. Αλλά ας μην γκρινιάζω... στην Αντρο είμαι κι όλα έχουν την χάρη τους ακόμα και όταν ο αέρας κάνει κουρέλια τους μπερντέδες και πετά κάτω τις γλάστρες. Ολα ωραία! Μονάχα ο Σαργός δεν παίρνει χαμπάρι, με όλους τους καιρούς μαζεύει ψάρια! Βρε Σαργέ μπας είσαι φακίρης ψαριών; Ψάρια, φωτογραφία Σαργός

Διάφανα γαλάζια νερά

"Κολύμπησα στο κρύο, κρυστάλλινο νερό, πέταξα βότσαλα και ξάπλωσα στον ήλιο. Υπήρχε το απειροελάχιστο αγκάλισμα του διάφανου γαλάζιου νερού στις πέτρες, τα υπομονετικά δέντρα, οι μυριάδες δυναμομηχανές των εντόμων και το απέραντο τοπίο της σιωπής. Αποκοιμήθηκα κάτω από τη λεπτή σκιά του πεύκου, στη διαχρονικότητα, στην απόλυτη απόσταξη της άγριας Ελλάδας" Τζων Φάουλς Η Ελληνική εμπειρία

Ένα βιβλίο που διάβαζα το 1997 και το θυμήθηκα χθες όταν έκανα βουτιές με τον ανιψιό μου στην παραλία του Αγίου Πέτρου.