Ολοι στον Αγιο Παντελεήμονα

Από μικρό κοριτσάκι η σημερινή μέρα ήταν εξαιρετική για μένα. Πηγαίναμε με τα πόδια στο μοναστήρι, παρέες ολόκληρες με συγγενείς και φίλους. Ξεκινούσαμε πρωί για να προλάβουμε τον ήλιο. Μαζί μας είχαμε θερμός με νερό για τον δρόμο, κεφτέδες για την μεσημεριανή λιγούρα. Ακόμη και σήμερα κάθε 27 Ιουλίου θέλω να είμαι στον Άγιο Παντελεήμονα. Αρκετές φορές το έχω κατορθώσει και κάποιες έχω πάει και με τα πόδια. Τον Άγιο τον αγαπώ ιδιαίτερα, ίσως στην αγάπη μου να έπαιξε ρόλο η θέση που είναι κτισμένο το μοναστήρι, η ιλιγγιώδης θέα που κόβει την ανάσα, η Χώρα στο βάθος που βουλιάζει μέσα στο πέλαγο, το ύψος του βουνού που δημιουργεί ζάλη, η δύσκολη στο παρελθόν ανάβαση, η ικανοποίηση ότι έφτασα μέχρι εδώ, τα χωριά, ο ατέλειωτος ουρανός. Όλα μαζί και το καθένα χώρια! Σήμερα η μέρα αυτή με μικρές διαφορές, είχε τα συστατικά της ευτυχίας των παιδικών χρόνων. Χάρηκα πολύ που είδα τόσους πολλούς φίλους. Ο Ευδόκιμος έχει φτιάξει πολύ νοικοκυρεμένα τη μονή. Εκτός από τους ναύτες ήταν και οι "γνωστοί επίσημοι" που εδώ και ατέλειωτα χρόνια ενώ αλλάζουν τα πρόσωπα όλοι μα όλοι έχουν το ίδια ξινισμένα μούτρα. (αφού τους χαλάει η εξουσία γιατί δεν κάνουν στην μπάντα;) Ήμασταν λοιπόν μια παρέα, ο John V., o Vaglouk, Vaglouκενα, η Πέρλα, ο Πρόεδρος - Άννα, ο Babakas - Αριστέα, ο Vaggelis - Άννα, λέγαμε διάφορα να περάσουμε την ώρα μας ώσπου έσκασε μύτη ο Ρούλης. Το προσκύνημα στον Άγιο πήρε διαστάσεις ξέφρενου γέλιου. Ούτε θυμάμαι τι είπε ο "στόμας" του! Το γέλιο συνεχίστηκε με την συνοδεία κεφτέδων και κρασιού στη Φωφώ. Τώρα ώρες μετά και ειδικά μετά το Παραπόρτι είμαι σαν καλάθι από την κούραση αλλά χαρούμενη και ελαφριά σαν φτερό! Και του χρόνου! Ξάδελφε να είσαι καλά. Περισσότερες φωτογραφίες εδώ

Την φωτογραφία τράβηξα με πολύ κόπο γιατί ένας πολιτευτής δεν μ' άφηνε να περάσω, ίσως να νόμιζε ότι θα του φάω την πρωτοκαθεδρία, εγώ τους ναύτες ήθελα να τραβήξω, αλλά για να έχουμε καλό ρώτημα: τα μάρμαρα της πλατείας ποιος θα τα φτιάξει;