“Υπάρχω, κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω”

Αυτό το υπέροχο τραγούδι μου ήρθε στο μυαλό καθώς συγύριζα το γραφείο τ΄ απόγευμα. Ήταν πέντε παρά η δουλειά ο μαραθώνιος δηλαδή τριών μηνών είχε φτάσει στο τέλος και σχεδόν δεν μπορούσα να φύγω. Πως να φύγω; Ο άνθρωπος συνηθίζει εύκολα κι εγώ φαίνεται πως είχα μια δυσκολία να διαχειριστώ τον ελεύθερο χρόνο μετά από τα 13ωρα σκληρής εργασίας. Με τα πολλά έφυγα και στο μετρό συνάντησα πολλά πιτσιρίκια που είχαν ένα αυτοκόλλητο στόχο στο στήθος. Εκανα αλλαγή συρμού στο Σύνταγμα, προχωρούσα υπνωτισμένα και από μέσα μου τραγουδούσα το υπάρχω. Θυμάμαι τότε που είχε πρωτοβγεί, θραύση έκανε. Το σιχαινόμουν τότε, μα ήρθε ο περασμένος Μάιος στο ΠΑΛΛΑΣ και το άκουσα από την παράδοξη φωνή της Diamanda Galas το λάτρεψα κι από τότε έχει μείνει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη. Με κλεφτές ματιές παρακολουθούσα τα μωρά που φώναζαν, προσπαθούσα να διαβάσω τι έγραφε το αυτοκόλλητο: είμαι νέος... δεν μπόρεσα να διακρίνω το υπόλοιπο. “Είμαι νέος” δηλαδή είναι νέοι. Ένοιωθα κουρασμένη, για μια στιγμή ζήλεψα αυτό το αυτοκολλητάκι, για μια στιγμή ζήλεψα τα αστραφτερά ματάκια, ζήλεψα τις φωνές, για μια στιγμή όμως! Μετά πήρα ταξί και επιτέλους μπήκα σπίτι πολύ πριν τα δελτία ειδήσεων. “Υπάρχω, κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω” Συμβουλή: Αναψτε τα λαμπάκια σας, σε μια βδομάδα έχουμε Χριστούγεννα.