Ανδρέας, Αντρέας, Αντρίκος,

Ένα αγαπημένο μου site είναι το http://www.sansimera.gr/ μπορώ ώρες να να χαθώ στους δαίδαλους του, να ψάχνω χωρίς αφορμή όμοια όπως μικρά ανοίγαμε ένα μπαούλο και περιμέναμε να βρούμε κάτι μαγικό. Καθημερινά το επισκέπτομαι έστω και για λίγο. Σαν σήμερα λοιπόν το 1979 κυκλοφόρησε στην Αγγλία το The wall των Pink Floyd τις 2 πρώτες εβδομάδες πούλησε δύο εκατομμύρια αντίτυπα (αυτές είναι πωλήσεις), το 1935 πέθανε ο Φερνάντο Πεσόα, το 1874 επεισόδια σημειώνονται στην Ελληνική Βουλή, καθώς ο προϋπολογισμός ψηφίζεται από την κυβέρνηση Βούλγαρη χωρίς τη νόμιμη απαρτία (ατιμούλικο το σόϊ) Σήμερα βέβαια είναι Ανδρέα Αποστόλου του Πρωτοκλήτου. Χρόνια πολλά στον Αντρέα του blog, χρόνια πολλά σε όλους, faoudi ευχές στον πατέρα. Να περάσουμε ένα γλυκό μεσημέρι Κυριακής παρέα με συγγενείς, φίλους, αγαπημένους. Φιλιά και χαιρετίσματα στους ναυτικούς και τους Αμερικάνους.

«Που ξυπνάς και που κοιμάσαι, όλα ζουν αν τα θυμάσαι»*

Στέλνω ακόμη 3 φωτογραφίες από εκδρομές του σχολείου. Θα ήθελα παράλληλα να ευχαριστήσω γνωστούς και αγνώστους για τα καλά τους λόγια. Πιστεύω ότι τέτοιου είδους φωτογραφίες δεν πρέπει να ανήκουν μόνο σε έναν, ευτυχώς η τεχνολογία σήμερα βοηθάει να φτάσουν σ’ όλους τους εικονιζόμενους, εξάλλου το απρόσμενο που κρύβει μια φωτογραφία της οποίας αγνοούσαμε την ύπαρξη, δημιουργεί έντονα συναισθήματα. Εύχομαι σ΄ όλους τους παλιούς μου μαθητές και μαθήτριες και στους δικούς τους να’ ναι πάντα καλά και να προκόβουν όπου κι αν βρίσκονται.
Γιώργος Σταυρόπουλος

geostavro@gmail.com

*όπως τραγουδά η Μελίνα Κανά
Η πρώτη φωτογραφία είναι από την εκδρομή του Ιουνίου 1984 στη Βουρκωτή με το σχολείο του Αλαδινού και τη δασκάλα τους Δέσποινα Μεταξά. Οι άλλες δύο είναι από εκδρομή πάνω από το χωριό.

Οι ευεργετικές ιδιότητες του μπλογκ

(μια περίπτωση) Πριν λίγη ώρα στην ανάρτηση «Τα βουνά της Βουρκωτής» έλαβε χώρα μια φοβερή αποκάλυψη. Η Κούλα έμαθε ότι έχει γενέθλια μαζί με την ξαδέλφη της (πεθερά ρου Σαργού) «μας βγάλατε στην εφημερίδα» έλεγε σκασμένη στα γέλια. Άλλη μια ευεργετική επίδραση του μπλογκ στις ανθρώπινες σχέσεις. Τόσα χρόνια δύο πρώτες εξαδέλφες δεν γνώριζαν ότι έχουν την ίδια μέρα γενέθλια. Και το έμαθαν σήμερα από το μπλογκ! Υπέροχο; Απλά υπέροχο; ή υπέροχα φανταστικό; Χρόνια πολλά κορίτσια!

Τα βουνά της Βουρκωτής

Ο Alectoris λέει: «στέλνω αυτές τις φωτογραφίες από το νησί και συγκεκριμένα από τα βουνά της Βουρκωτής… τέτοια εποχή δείτε τι χρώματα κυριαρχούν, όπως επίσης και μια μικρή κολώνα που υπάρχει συνήθως στις κορυφές των βουνών απόδειξη ότι η τρέλα πάει στα βουνά»

Κατίνες... γλυκές Κατίνες!

Τα ονόματα Μαρία, Κατίνα, Κώστας, Γιώργος, Γιάννης, Τασούλα... μ' αρέσουν πάρα πολύ. Τα τελευταία χρόνια, εκτός από νόστιμα, είναι δυσεύρετα μιας και οι περισσότεροι γονείς δίνουν ονόματα στα παιδιά τους από τους θεούς του Ολύμπου ή κάνουν κάτι περίεργα ανακατέματα με την πρώτη συλλαβή από το όνομα της μιας γιαγιά, την δεύτερη από το όνομα του παππού, κολλάνε μια κατάληξη για να ηχεί κάπως στο ξενόφερτο και τ' όνομα τελικά του παιδιού θυμίζει μοντέλο επεξεργαστή ή κινητού. Ενώ το Κατίνα! Ωραίο, γεμάτο, τραγανό όνομα! Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλες τις Λειβαδιανές Αικατερίνες, Κατερίνες, Κατίνες, Καιτούλες. (Είσαστε και πολλές μη βασκαθείτε) Νονά μου, αγαπημένο Κατερινάκι, Κατερινούλα να σας χαιρόμαστε!

Κυριακάτικο τραπέζι... για μένα

Πριν από λίγο τέλειωσα με τις δουλειές του σπιτιού και λέω να τσιμπίσω κάτι μιας και έχω ξυπνήσει νωρίς. Λέω να φάω κάτι από τα πεσκέσια του χωριού. Λίγα πράγματα, δυο λουκάνικα, 5-6 σύσιρα, ένα μικρό κομμάτι λαδρί, λίγη γλύνα. Θα τα βάλω να ζεσταθούν σ' ένα τηγανάκι κι όταν τσιστιρίσουν θα σπάσω κι ένα αυγό. Θα φάω τυρί μαλαχτό από το Κόρθι και μερικά αγγουράκια έτσι για να καθαριστεί ο ουρανίσκος από τα μυρωδάτα χοιρινά. Φυσικά θα πιω και λίγο κρασί. Θα γευματίσω λιτά και Αντριώτικα, περίπου όπως έτρωγε η γιαγιά μου! Αν τώρα στραβώσει ο “στόμας” μου από το φουλάρισμα της χοληστερίνης ή ακόμη χειρότερα μου έρθει ντουβρουντζάς και κάνω τα ίσα πάνω... ένα θέλω να σας υπενθυμίσω: σ' αγαπώ! Μωρέ ναι, σας αγαπώ ! Άλλους πολύ, άλλους πάρα-πάρα-πολύ, μερικούς στα όρια της λατρείας, 2-3 πιο πάνω από όλα, όπως και να είναι όλους-ες σ΄ αγαπώ! Αντε, πάω να φάω.
Η Παναγιά μαζί μου!

Και οι 6... υπέροχες!

Νέες, κομψές, αγέρωχες όμορφες! Από αριστερά: Κούλα Γιαλιάσου (Χαλά), Ουρανία Σιδέρη (Ασυνάνογλου, Πλιέσκα), Μίνα Σιγάλα Καλέση, Μοσχούλα Ίσαρη (Γαβριήλ), Κατερινούλα Μαργέτη (Καλλιβρούση), Μοσχούλα Γαλιάσου. 

Maria, Maria, Maria, Maria...

The Most Beautiful Sound I Ever Heard
Μαρία, υπέροχο όνομα, μικρό, λιτό, κοινό, το πιο συνηθισμένο όνομα. Όμως όχι πληκτικό, έχει εκείνο το ρω που κυλά σα νεράκι, το κάνει ενδιαφέρον, το απογειώνει.. Χρόνια πολλά λοιπόν σ' όλες στις Λειβαδιανές Μαρίες, χρόνια πολλά στις φίλες μου Μαρίες, χρόνια πολλά σε όλες τις Μαρίες του πλανήτη. Και του χρόνου... η Παναγιά μαζί μας!
Απολαύστε το τραγούδι εδώ

Όταν έφυγαν τα σύννεφα

... και πριν γευτεί το καταπληκτικό φαγητό της Βιολέτας, ο Λωνίδης μας έστειλε αυτές τις φωτογραφίες. Ο Νειμποριός μέσα στη λάσπη!

White House

Η Κορίνα έστειλε σήμερα αυτό το θεϊκό email. Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι μυαλά φτιάχνουν όλα αυτά τα νόστιμα, μετά σκέφτομαι πως αν η Καψοράχη ήξερε photoshop και είχε λίγο χρόνο τέτοια θα σκάρωνε. Για να μη μιλήσω για το faoudi, την Κορίνα έτοιμη τη βλέπω. Με την ευκαιρία του Λευκού Οίκου στέλνω πολλά φιλιά και χαιρετίσματα σ’ όλους τους Αμερικάνους γνωστούς, φίλους, συγχωριανούς, αγαπημένους.

Εδώ, εκεί πιο πέρα, πουθενά

Βούλα μ’ ακούς; Μαρία που είσαι; Ελένη φύγε από εκεί, Γιάννη δεν σε βλέπω, Αργύρη σ’ ακούω μίλα, Θωμά καλά εσύ Θωμά είσαι πολύ καλά! Μαρία ο γιος σου πέρασε Ευελπίδων; Ιωάννα παντρεύτηκες νεότερο άντρα εδώ κι εσυ είσαι, για την Διονυσία ξέρει κανένας κάτι κάποιος μου είπε πως εδώ είναι. Ο Μπάμπης έφυγε νωρίς, ο Κώστας πήρε σύνταξη η Νάντια πάντα στα ίδια, η Σούλα σταθερά εκεί, η Κούλα παντού. Γιώργο πιάστηκες καλά μαθαίνω, Εγώ φυσικά είμαι εδώ αλλά δεν μπορώ να δώσω στίγμα. Δεν ξέρω τις συντεταγμένες εδώ είμαι πάντως. και ο Κώστα εδώ τριγύρω είναι, το ίδιο κι ο Αντώνη; Όλοι εδώ, κάπου εδώ κοντά είμαστε. Τότε μωρέ παιδιά ο κόσμος γιατί δεν άλλαξε;

Τα ρόδια της Ανδρου

Χθες ήρθε η μάνα μου από το νησί με ρόδια από τον κήπο της θείας Ερηνιώς που η θεία Βιολέτα έκοψε για χάρη μου, ρόδια σα χειροβομβίδες έτοιμα να σκάσουν, να σκορπίσουν ευτυχία παντού... Λατρεύω τα ρόδια, μ' αρέσει να τα τρώω παπούδα - παπούδα, σε μπολ με ζάχαρη και κανέλα, να τα στύβω στον αποχυμωτή, να πίνω σφηνάκια με πάγο και βότκα. Μ' αρέσει να φτιάχνω πράσινες σαλάτες για τον Μιχάλη, μ' αρέσει να τα βλέπω ν' αλλάζουν χρώμα, σχήμα, να μαζεύουν, να σουρώνουν, από βαριά γεμάτα χυμούς να γίνονται ελαφρά, πούπουλα...
Η μάνα μου βέβαια δεν έφερε μόνο ρούδια από την Άντρο κάποια άλλη στιγμή θα περιγράψω τι κουβάλησε μαζί της. Ένα μόνο θα σας πω ο Νίκος Γ. που την έφερε τηλεφώνησε στον John V. : “πάρε νταλίκα και έλα στη Ραφήνα”

Η πρώτη Χριστουγεννιάτικη κάρτα

Μου στείλανε την πρώτη Χριστουγεννιάτικη κάρτα, φυσικά αμέσως σκέφτηκα να την μοιραστώ μαζί σας.

“Εχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία”

Τη φωτογραφία την τράβηξα στην επιστροφή από τις καλοκαιρινές διακοπές. Μαζί με τη Βούλα στο κατάστρωμα με ένα κουτάκι μπύρα, χαζεύαμε το ολόγιομο φεγγάρι. Το ταξίδι ήταν υπέροχο, το αεράκι απαλό, ο Κάβο-ντόρος λάδι. Κουβεντιάζαμε χαλαρά, το βαπόρι έσκισε ήσυχα τα νερά, το καράβι στιγμές έμοιαζε ακυβέρνητο σα βάρκα που είχε χάσει τα κουπιά, δεν μας ένοιαζε τίποτα, δεν μ' ενοχλούσε ούτε το τέλος της ξεγνοιασιάς των διακοπών, το ταξίδι είχε “οσμή ονείρου”. Αυτή τη στιγμή θυμήθηκα απόψε όταν πριν κοιμηθώ βγήκα για λίγο στη βεράντα να επιθεωρήσω τα λουλούδια. Ένας προβολέας φώτιζε τη τέντα, την έκανε να φαντάζει κατάλευκη. Έβγαλα το κεφάλι έξω το μπαλκόνι και τότε είδα ένα τεράστιο φεγγάρι να φωτίζει τη κοιμισμένη πόλη. Πολλές φορές την Αθήνα την “σώζει” ο ουρανός, τις περισσότερες μας θυμίζει στιγμές αλλοτινές, ταξίδια με βαπόρια, κουβέντες, γέλια με φίλους. Με μιας εξαφανίζονται όλα... δουλειές, υποχρεώσεις, αγωνίες, άγχη. Ολα... όλα λούζονται και ξεπλένονται στο φως του φεγγαριού. Ελπίζω το ίδιο να γίνει κι απόψε. Καλημέρα blogοπαίδα!

Δημοτικό σχολείο Λειβαδίων '80

Από τον κ. Σταυρόπουλο πήρα αυτό το email:
Αγαπητοί φίλοι Λειβαδιανοί
Υπηρετώντας ως δάσκαλος στο σχολείο των Λειβαδίων τη διετία 1983-85, πρέπει να ομολογήσω ότι το θεωρώ το ωραιότερο από τα μέρη που πέρασα. Πέρα από την ομορφιά του τόπου και την αισθητική του χωριού, εκει γνώρισα αρκετούς εκπληκτικούς ανθρώπους. Δεν ξεχνώ βέβαια τους αγαπημένους μου μαθητές της διετίας. Έτσι μπορώ να θεωρηθώ κι εγώ λίγο Λειβαδιανός. Από το αρχείο μου της περιόδου αυτής στέλνω 3 φωτογραφίες. Αν θεωρήσετε ότι αξίζει να αναρτηθούν χωρίς να δημιουργούν προβλήματα σε κάποιους από τους εικονιζόμενους μαθητές. Με χαρά περιμένω να τις δω κι εγώ στο blog το οποίο είναι πολύ ενδιαφέρον κάποιες φορές μπαίνω και το «παρακολουθώ». Φωτογραφίες υπάρχουν κι άλλες, τις οποίες με ευχαρίστηση μπορώ να στείλω.
Με εκτίμηση
Γιώργος Σταυρόπουλος
Λαμία

Φωτογραφίες (από πάνω προς τα κάτω): Σχολική χρονιά 1983-84, το σχολείο ετοιμάζεται για τη δοξολογία της 25ης Μαρτίου.
Σχολική χρονιά 1984-85, η ενδεκάδα του σχολείου, δηλ. όλα τα αγόρια (11ηταν όλα κι όλα και 7 κορίτσια)

Η ομάδα σε δράση, φάση από τον αγώνα στο προαύλιο του σχολείου.

Απόψε φθινοπώριασε

Απόψε φθινοπώριασε
Και τ’ όνειρο ξεθώριασε
Καρδιά μου καν’ υπομονή
Κι ο ήλιος θα ξαναφανεί
Μάνος Χατζηδάκις, Νίκος Γκάτσος, Μανώλης Μητσιάς

Χρόνια πολλά στα ομορφόπαιδα

Χρόνια πολλά ανηψιέ, χρόνια πολλά Μιχάλη Μ.
Χρόνια πολλά σε όσους και όσες γιορτάζουν, είναι αρκετοί γιατί η γιορτή έχει πολλές παραλλαγές ονομάτων, να διαβάσουμε προσεκτικά το εορτολόγιο για να μην ξεχάσουμε κανέναν.

Από παρασκευή σε παρασκευή

Έχω μια συνάδελφο στη δουλειά που μετρά τις μέρες μέχρι να έρθει η παρασκευή. Κάθε πρωί λοιπόν με το καλημέρα λέει: 3 ξυπνήματα ακόμη. Έχει γίνει αστείο (από εκείνα τα αστεία μιας ομάδας ανθρώπων που στην παρέα προκαλεί εκρηκτικό γέλιο και για όλους τους άλλους είναι ένα κοινότυπο αστειάκι). Πλάκα - πλάκα όμως με τους ρυθμούς που δουλεύουμε οι ζωές μας ταξιδεύουν από παρασκευή σε παρασκευή, το σαββατοκύριακο παίρνει μυθικές διαστάσεις μέσα μας, μιας στις δύο μέρες της ξεκούρασης συνήθως προγραμματίζουμε τα πάντα και σχεδόν πάντα δεν κάνουμε ούτε τα μισά. Μέρες λοιπόν μετράμε, αφαιρούμε δόντια από μια φανταστική τσατσάρα, σαν φανταράκια μετράμε αντίστροφα... τρέχουμε, όλο τρέχουμε να προλάβουμε. Τι; Ποιος να ξέρει! Για να μη σας μαυρίσω τη διάθεση πρωινιάτικα εύχομαι αυτό το σαββατοκύριακο να το περάσουμε μαζί με φίλους, συγγενείς, αγαπημένους. Γιατί η ριμάδα η ζωή είναι μικρή και χωρίς κέφι, γλέντι, χορό δεν τσουλάει (πόσο μάλιστα ν' ανέβει και τη Σωτήρα) Την εικόνα του συμπαθέστατου ζώου καθόλου τυχαία δεν την έβαλα. Αυτό κι αν μετρά μέρες! Ελπίζω να μη δω σχόλια για τα δικαιώματα του χοίρου και το βάναυσο της σφαγής του! Αντε καλημέρα!

Βρε μανία με το χρώμα!

Ο θείος Αντώνης ο όμορφος έλεγε «κάποτε στην Αμερική θα βγει μαύρος πρόεδρος» θέλοντας να τονίσει τις ευκαιρίες που δίνει αυτή η χώρα, ακόμα και σε ένα μαύρο να μπορεί να γίνει πρόεδρος. Σήμερα το πρωί γίναμε μάρτυρες αυτού του γεγονότος. Όχι ότι τρέφουμε ψευδαισθήσεις, όλα τα ίδια θα μείνουν, αλλά ο Ομπάμα είναι νέος, ωραίος, μιλά υπέροχα, έχει πάθος, είναι μαύρος, έχει τον αέρα του σταρ. Καλά λοιπόν κάνανε και βάλανε κάποιον φωτογενή στη πρώτη θέση, η μόστρα μερικές φορές λέει πολλά, που ξέρουμε μπορεί μια ιδέα να το πάει καλύτερα το πράγμα! Για τον Ομπάμα ρε gamoto!

Εκεί που σμίγει η δύση κι η ανατολή

Καψοράχη, Leo "μες στου Βοσπόρου τα στενά" Φωτογραφίες Leo