Σαν ήμουν κοριτσάκι με γοήτευε η ιστορία της Θεοσκέπαστης. Συχνά έβλεπα στον ύπνο μου το Παραπόρτι να αγκομαχά και τα κύματα να σπρώχνουν τα σανίδια στην ακρογιαλιά. Στην ενήλικη ζωή μου έχω βρεθεί λίγες φορές Θεοσκεπάστου στην Άνδρο. Εκτός Άνδρου δεν είναι το ίδιο, εκτός από αυτή την παιδική αίσθηση του μύθου που θέλει το Παραπόρτι μυστηριωδώς να γεμίζει με ξύλα που θα χρησιμεύσουν για την στέγη της Παναγίας. Παρόλο που ούτε φέτος είμαι στην Άνδρο, η καρδιά μου πάλλεται στο ρυθμό των κυμάτων της ήρεμης θάλασσας... και νοερά βλέπω τα ξύλα να στοιβάζονται κάτω από την εκκλησία. Δεν είναι περίεργο αυτό που νοιώθω. Παραμονή και ανήμερα είναι δύσκολο Ανδριώτης και Ανδριώτισσα σε όποιο μέρος του πλανήτη και να κατοικούν να μην σκέφτονται την Άνδρο!
Φωτογραφίες: Οκτώβριος 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου