Στης Ακρόπολης τα μέρη

Η Πετρούλα και εγώ με δέκα χρόνια διαφορά στον ιερό βράχο. Δεν θυμάμαι τι με εντυπωσίασε την πρώτη φορά, μάλλον η βοή της πόλης. Ήμουν πολύ μικρή για την λατρεία της αισθητικής. Στον βράχο με είχε πάει ο αδελφός μου Νίκος, δέκα χρόνια αργότερα πήγα την Πετρούλα... Όμως.. την παρασκευή το βράδυ κατάκοπη μετά τη δουλειά ενστικτωδώς διέκοψα την διαδρομή προς το σπίτι και κατέβηκα στο σταθμό της Ακρόπολης. Ήθελα να βρεθώ με κάτι ζωντανό δίπλα μου. Ζωντανεύουν τα αγάλματα; Ίσως Οι προβολές στους τοίχους του μουσείου μου πήραν το μυαλό και έτσι με την κούραση στα μέλη αφέθηκα στις κόρες που μου έκλειναν πονηρά τα μάτια, στα πουλιά που πετούσαν γύρω μου, στη βοή του κόσμου που κοιτούσε έκπληκτος. Ο κόσμος, τα μάρμαρα, η κούραση μου... Μέθυσα χωρίς σταγόνα αλκοόλ. Είπα μέσα μου: εδώ είναι όλα, η αρχή και το τέλος. Μια στιγμή αιωνιότητας, μια στιγμή ευτυχίας. Όλα γύρω από αυτά τα μάρμαρα... δίπλα σ' αυτά τα μάρμαρα θέλω να σταθώ. Σύντομα... όταν βρω εισιτήριο!