Αγίοι Πάντες

Ο δρόμος πίσω από το ιερό των Αγίων Πάντων από τη μια μεριά φτάνει στο τρίστρατο από την άλλη στη βρύση κάτω από του Μπέη. Όταν πήγαινα σχολείο είχε πολύ κίνηση και πολλές καβαλίνες. Τώρα δεν έχει τίποτα από αυτά. Μόνο ο σκύλος της Μαρίας κάνει τους τσαμπουκάδες του, έτσι όπως γαβγίζει θαρρώ πως θα βγει η θεία Κούλα να του βάλει τις φωνές. Όταν λοιπόν μ' έστελνε η μάνα μου στου Μπέη ανέβαινα από τον πάνω δρόμο και κατέβαινα από τους Αγίους Πάντες. Δεν είναι βολικό, αλλά τότε τα πόδια τα έσπρωχναν τα νιάτα κι όχι η κούραση. Αυτή η διαδρομή είχε πολλά πλεονεκτήματα. Στον ανεβασμό έβλεπα τη Βούλα και τα Μηλαιάκια. Μερικές φορές άφηνα στη νονά μου τα πράγματα και πήγαινα μέχρι την Ευγενία. Στον κατεβασμό χάζευα τη Θάλασσα, περπατούσα πάνω στο ντουβάρι με τα βάτα του Ζάουλα. Όταν είσαι παιδί ο ίσιος δρόμος δεν έχει ενδιαφέρον. Για κάποιους ισχύει και όταν μεγαλώσουν! Αλλά δεν θα μιλήσουμε γι' αυτούς τώρα. Αλλη φορά. Τα θυμήθηκα όλα οταν η Αλλοδαπή έγραψε να βγάλω την Barbie, επειδή λοιπόν δεν της χαλάω χατήρι, λόγω της ημέρας θυμήθηκα τα σκαλιά, τα πλατύσκαλα, το δρόμο πίσω από τους Αγίους Πάντες.