Πότε θα πάω στο νησί;

"σιγησάτω πάσα σάρξ βροτεία και στήτω μετά φόβου και τρόμου''
Θα ήθελα μια φορά να πάω στο νησί παρασκευή πριν το Σάββατο του Λαζάρου. Να φτιάξω το σπίτι όπως το έφτιαχνε παλιά η μάνα μου. Να μυρίζει πάστρα και τσουρέκι. Να πηγαίνω κάθε μέρα με τη σύνοψη στην εκκλησία. Να χάνω τα λόγια και να ρωτώ την Άννα που παρακολουθεί πιστά σε ποιο σημείο είμαστε. Να κοινωνήσω την Μ. Πέμπτη και τη Μ. Παρασκευή να πάω μια αγκαλιά τριαντάφυλλα στον επιτάφιο και μετά να φάω ταχυνόπιτα στο σπίτι της Ευγενίας. Το βράδυ στη περιφορά να περάσω κάτω από τον επιτάφιο και να νιώσω το ρίγος της βραδιάς όταν επιστρέφω σπίτι. Τίποτα απ' όλα αυτά δεν γίνεται. Φτάνω Μ. Παρασκευή και λάχα-λάχα να φτιάξω το σπίτι, να ψωνίσω. Μερικές φορές ίσα - ίσα προσκυνώ τον επιτάφιο. Μόνο το Μ. Σάββατο έχει μείνει ίδιο και απαράλλαχτο όλα αυτά τα χρόνια... με βρίσκει πάντα στο πλάτανο (δεύτερο τραπέζι από τη γωνία, με πλάτη το ντουβάρι) με την Κούλα και τα Μηλαιάκια να χασκογελάμε... εκεί στο κέντρο του κόσμου! Έχει απομείνει λοιπόν μόνο αυτή η "χαρά" από τη λαμπρότητα μιας γιορτής που ταιριάζει γάντι στη ιδιοσυγκρασία μας. Έχει συρρικνωθεί μια ολόκληρη βδομάδα μέσα σε δυο μέρες. Από το "Η ζωή εν τάφω" κατ΄ευθείαν στο Χριστός Ανέστη. Από το νερόβραστο στη ψητό, από το σκέτο ψωμί στο τσουρέκι... αλλά που θα πάει, υπομονή κάποια στιγμή θα γίνει αυτό που θέλω. (στη σύνταξη?)