Καλή σταδιοδρομία Φάνη

Ο πολυαγαπημένος μου φιλιόσος σήμερα πήρε το πτυχίο του από την Πολυτεχνική Σχολή Πάτρας στο τμήμα των μηχανολόγων μηχανικών και αεροναυπηγών (αν τα λέω σωστά μετά από τόση συγκίνηση) Με βαθμό λίαν καλώς 7,33 Ουάου, γιε, γιε! Την φασαριόζικια τελετή, με τον πρύτανη να προσπαθεί να επιβάλλει μια τάξη, παρακολούθησαν οι γονείς του Φάνη, η θεία Κούλα και φυσικά η νονά του δηλαδή εγώ! Κόντεψα να τα μπήξω αλλά η ατμόσφαιρα ήταν κεφάτη και την γλίτωσα Στο προαύλιο Κρητικοί έριχναν κροτίδες, Έριξε και ο Φάνης μια Αντριωτικη μπαλοθιά!

Ρίξε μια ζαριά καλή

Αν σας αρέσει πολύ το τάβλι δείτε εδω πως "έρχονται" οι σωστές ζαριές.

Ολα καλά, όλα ανθηρά, όλα συνηθισμένα

Μετά από τόσα γλυκά κουταλιού που φάγαμε, τόσα χρώματα κι αρώματα ας δούμε κάτι που σίγουρα δεν ευωδιάζει. Διαβάστε εδώ (ευχαριστώ Babis) Φυσικά δεν "πέφτω από τα σύννεφα" οι εικόνες είναι γνωστές.
Αυτό που μου τη σπάει είναι τούτο: Γιατί να είναι κανόνας στα πιο όμορφα μέρη δίπλα στην απόλυτη ομορφιά του τοπίου να υπάρχει πάντα κάποιος ανεγκέφαλος που έχει αφήσει τα σκουπίδια του; Τα σχόλια δικά σας.
Τη χάσαμε την αρχοντιά πατριώτη...

Μη βασκαθεί σα φράπα έγινε

Προχθές μιλούσαμε για το μπαμπιλόνι, ε να μην αφήσουμε παραπονεμένη τη φράπα. Στην Άντρο, μη βασκαθούμε, έχουμε πολλές φράπες. ( όχι μόνο στα δένδρα) Πριν χρόνια ήταν καμάρι για μια γυναίκα να τη λένε φράπα. Σήμερα μόνο όταν μας λένε: "μπράβο αδυνάτισες" χαιρόμαστε. Σαν γλυκό του κουταλιού είναι το πιο χοντρό, κόβεται σε κομμάτια σα λαρδί όπως λέει η μάνα μου. Δε φτάνει σε γεύση το καρουλάκι, ούτε βέβαια το μπαμπιλόνι. Είναι όμως ωραίο γλυκό. Όλες οι φωτογραφίες των εσπεριδοειδών είναι από τους μπαξέδες του Γαλιάσου και του Βαγγέλη Γ. (του Βάσου) στο Μέσα Χωριό.

Ζαλίστηκα γκρεμίστηκα...

Η γαζία είναι ένα ντροπαλή, στην όψη καθόλου εντυπωσιακή, συνήθως είναι κρυμμένη ανάμεσα στ' δένδρα. Άνετα θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. Μέτρα μακριά ή μυρωδιά σε καθηλώνει. Η γαζία είναι ζάλη... (Το blog δεν έχει γίνει αγροτουριστικό, παραμένει ανθρωποκεντρικό. Είναι η άνοιξη που μας μεθά όλους με τ' αρώματα της)

Αεράκια μυρωμένα με ανθούς μπαμπιλονιού

Ασάλευτη δεν είναι καμμιά ζωή.
Λογής ταξίδια μ’ έχουν τρικυμίσει,
μ’ είδαν τόποι, μου ανοίξανε ναοί,
και τέχνες με περπάτησαν και η φύση.
Κωστής Παλαμάς
-

Ψηλό σχετικά δέντρο, κάνει παρέα με τις λεμονιές μιας και ανήκει στην ίδια οικογένεια, είναι λίγο σνομπ, φυσικά ακατάδεκτο και πολύ μοναχικό. (δεν θυμάμαι μπαξέδες να έχουν πολλά τέτοια δένδρα) Προσέξτε τα μεγάλα φύλλα, παρατηρήστε τα τεράστια άνθη. Δείτε προσεκτικά τα μπουμπούκια που είναι έτοιμα να εκραγούν. Τι δέντρο είναι αυτό; Ας μας πει κάποιος-α. Πολλοί-ες πλησίασαν κοντά στο δένδρο (χε, χε) αλλά πρώτη η Αλλοδαπή μας είπε οτι είναι μπαμπιλόνι!

Οι χιονισμένες πορτοκαλιές

Ξαφνικά, μου φάνηκε πως έπεφτα, όχι κατά τρόπο τρομακτικό, όπως συμβαίνει στους εφιάλτας, αλλά μαλακά και ηδονικά μέσα σ' έναν μπα­ξέ της ιδιαιτέρας μου πατρίδος Άνδρου, όπου την άνοιξη οι ανθισμένες λεμονιές σκορπούν τα μύρα τους, με τόσην επιμονή και τόσον έντονα, που πλημμυρίζουν όχι μόνον τον α­έρα, αλλά και τα πιο ερμητικώς κλειστά δωμάτια και τα πιο βαθειά σεντούκια και συρ­τάρια, κάτω από τα μακρουλά και στρογγυ­λά κυπαρισσένια βορδωνάρια. Ανδρέας Εμπειρίκος

Φέτος η Αντρος από τις πολλές βροχές είναι καταπράσινη, τόσο πράσινη που ακόμη και κάτω- κάτω τα γκρέμνα δίπλα στη θάλασσα έχουν ένα πράσινο χνούδι. Οι πορτοκαλιές ανθισμένες, τα εσπεριδοειδή ευωδιάζουν. Μια βαθιά αναπνοή και το μεθυστικό άρωμα των ανθών σε έστελνε στα ουράνια. Το χώμα κάτω από τα δέντρα είχε νιφάδες από ανθούς. Μια επίσκεψη σε ένα μπαξέ, για λίγο μόνο για λίγο, αρκούσε για ν' αλλάξει την όποια πραγματικότητα ζει ο καθένας μας. (Ευχαριστώ Βαγγέλη Γ., του Βάσου, για την ιδέα και την ξενάγηση)

Ζωή χρόνια πολλά, ευχές σε όσες σήμερα γιορτάζουν

Όπου Γιώργος και μάλαμα

Χρόνια πολλά στους Γιώργους και στις Γιωργίες. Καλά ταξίδια στους ναυτικούς (Γωγοθάκι, Γιώργο Ι.) πολλές ευχές στους φίλους, συγγενείς, αγαπημένους. Χρόνια πολλά δάσκαλε και φυσικά ... χρόνια πολλά GEORGE!

Τα Λειβάδια αφ' Υψηλού

Τα Λειβάδια, του Βραχνού και το γεμάτο μυρωδιές βουνό, όπως φαίνονται από τα Υψηλού ανήμερα το Πάσχα. Σε πρώτο πλάνο οι επιχειρήσεις κάποιων λαμπρών Λειβαδιανών νέων.

Θανάτω θάνατον πατήσας

Χριστός Ανέστη! Christos Anesti! Χρόνια πολλά σε όλους. Φιλιά και χαιρετίσματα στους ναυτικούς και στους Αμερικάνους. Του χρόνου κοντά μας. Φέτος στο Χριστός Ανέστη δεν είχε σμπάρα μόνο λίγες φωτοβολίδες. Στο Χριστός Ανέστη αυτά, γιατί εδώ και μια ώρα ο ουρανός έχει γίνει πολύχρωμος! (1:30)

(9.30) Καλημέρα, πρωί της Κυριακής του Πάσχα, μόλις ξύπνησα και πίνω καφέ ρεμβάζοντας. Χθες το θέαμα με τις φωτοβολίδες από τον Άγιο Κωνσταντίνο μετατοπίστηκε δίπλα μου. Πρώτη φορά είχα την ευκαιρία να είμαι κάτω από τις φωτοβολίδες (κυριολεκτικά) Σαν τεράστια τριαντάφυλλα έσκαγαν στον ουρανό. Φαντάζομαι πως από τα απέναντι χωριά θα ήταν εξίσου φαντασμαγορικό το θέαμα. Όταν υπάρχει προσοχή, οργάνωση και το έθιμο μπορεί να τηρηθεί και η σωματική ακεραιότητα να διαφυλαχτεί. (Δύσκολη εξίσωση, όλα όμως γίνονται) Την θεία Ελένη πρέπει να τρόμαξαν λιγουλάκι... Μπράβο στο Κωνσταντίνο, τον Λεονάρδο και την παρέα τους... Λωνίδη Γ. ήσουν και εσύ μαζί; Και του χρόνου!

Στη γειτονιά των αγγέλων

Φέτος η περιφορά του Επιταφίου δεν έγινε ως συνήθως (3 κύκλοι γύρω από τον Άγιο Κωνσταντίνο) φέτος η περιφορά έγινε προς το κοιμητήριο του Σταυρού. Στην αρχή μας ξένισε αυτή η επιθυμία του παπα-Νίκου, όταν όμως βρεθήκαμε με τον Επιτάφιο ανάμεσα στα μνήματα... ήταν πως να το πω συγκλονιστικά. Η αμηχανία της πρώτης στιγμής διαδέχτηκε η σιωπή, κατόπι η κατάνυξη. Ποιός-α δεν είχε κάποιον δικό του; Κανείς! Τραβούσα φωτογραφίες με την μικρή μου μηχανή και παρακαλούσα να μη με προδώσει. Ετρεμα μη μείνω από μνήμη μη μου τελειώσει η μπαταρία. Ο φωτισμός ήταν ελάχιστος, ο χώρος μικρός. Πολλές φορές κατέβασα την μηχανή γιατί αυτό που αισθανόμουν ήταν μεγαλύτερο από την μανία μου να το αποτυπώσω. Ήθελα κάτι πιο επαγγελματικό... μια καλύτερη φωτογραφική μηχανή! Αλλά, τη "στιγμή που περνά και χάνεται" καμιά κάμερα του κόσμου δεν μπορεί να την συλλάβει. Αρκεστείτε λοιπόν σ' αυτές τις κακοφωτισμένες φωτογραφίες και του χρόνου να είμαστε καλά, ραντεβού στον Άγιο Κωνσταντίνο. Ότι ζούμε και νοιώθουμε κανείς μα κανείς δεν μπορεί να το περιγράψει... παρά μόνο οι αισθήσεις μας και τα μάτια της ψυχής μας. Δείτε κι άλλλες φωτογραφίες & βίντεο εδώ

Ο Επιτάφιος του Αγίου Κωνσταντίνου

Οι Λειβαδιανές κυρίες (Ειρήνε Μ., Ειρήνη Κ., Χρυσούλα, Αννα, Μαντούλα) στόλισαν και φέτος τον Επιτάφιο μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Ο Επιτάφιος είναι πολύ ωραίος. Βέβαια κάποιοι κύριοι (Γωγοθάκι, John V.) προτιμούν ο στολισμός να γίνεται με λουλούδια από το χωριό, άνθη λεμονιάς από τους μπαξέδες. "Μοσχομυρίζει έτσι όλη η εκκλησία" Δεν εχουν άδικο...

Η αναμονή οδηγεί στον παράδεισο

Ήρθα στη δουλειά πριν λίγο. Περιμένω να φύγω, ήρθα και θέλω αμέσως να φύγω. Με απασχολούν τα ψώνια που θέλω να κάνω. Το βράδυ σα μωρό παιδί θα περιμένω να ξημερώσει και πριν το χάραμα πανέτοιμη θα περιμένω το taxi. Λαχταρώ την ώρα που θα φτάσω στο νησί. Το μυαλό έχει αδειάσει από κάθε άλλη σκέψη, κάθε άλλη επιθυμία. Κάθε άλλη λαχτάρα. Θέλω να πάω στην Άντρο! Θέλω να ξεφωνίσω: Θεία Ελένη, Χρυσούλα, Ζωή, Μαρία έρχομαι...
-
Μια ιδανική φωνή: η Έλλη Λαμπέτη διαβάζει τα Ευαγγέλια.
Προσοχή στο βάψιμο των αυγών (μην τα σπάσετε χε, χε)
Η επόμενη ανάρτηση από Livadia for ever
Ότι αστράφτει… θα είναι το φλας της μηχανής μου! (πριν το Χριστός Ανέστη)

Μια κλασική μουσική πρόταση

Μέρα που είναι σήμερα ας ακούσουμε το πολύ γνωστό ave verum corpus του Mozart σε μια εκπληκτική εκτέλεση από τον Bernstein. Σας αφήνω να τ’ απολαύσετε. Πατήστε εδώ (ευχαριστώ G. S.)

-
Ένα σημαντικό βιβλίο: Θεόφιλος Καΐρης: «Γνωστική - Στοιχεία Φιλοσοφίας», Εισαγωγή και επιμέλεια: Νικήτας Σινιόσογλου, Καΐρειος Βιβλιοθήκη, Εκδόσεις Ευρασία, Ανδρος 2008.

Λωνίδη έστω και καθυστερημένα θερμές ευχές! Και του χρόνου!

Πότε θα πάω στο νησί;

"σιγησάτω πάσα σάρξ βροτεία και στήτω μετά φόβου και τρόμου''
Θα ήθελα μια φορά να πάω στο νησί παρασκευή πριν το Σάββατο του Λαζάρου. Να φτιάξω το σπίτι όπως το έφτιαχνε παλιά η μάνα μου. Να μυρίζει πάστρα και τσουρέκι. Να πηγαίνω κάθε μέρα με τη σύνοψη στην εκκλησία. Να χάνω τα λόγια και να ρωτώ την Άννα που παρακολουθεί πιστά σε ποιο σημείο είμαστε. Να κοινωνήσω την Μ. Πέμπτη και τη Μ. Παρασκευή να πάω μια αγκαλιά τριαντάφυλλα στον επιτάφιο και μετά να φάω ταχυνόπιτα στο σπίτι της Ευγενίας. Το βράδυ στη περιφορά να περάσω κάτω από τον επιτάφιο και να νιώσω το ρίγος της βραδιάς όταν επιστρέφω σπίτι. Τίποτα απ' όλα αυτά δεν γίνεται. Φτάνω Μ. Παρασκευή και λάχα-λάχα να φτιάξω το σπίτι, να ψωνίσω. Μερικές φορές ίσα - ίσα προσκυνώ τον επιτάφιο. Μόνο το Μ. Σάββατο έχει μείνει ίδιο και απαράλλαχτο όλα αυτά τα χρόνια... με βρίσκει πάντα στο πλάτανο (δεύτερο τραπέζι από τη γωνία, με πλάτη το ντουβάρι) με την Κούλα και τα Μηλαιάκια να χασκογελάμε... εκεί στο κέντρο του κόσμου! Έχει απομείνει λοιπόν μόνο αυτή η "χαρά" από τη λαμπρότητα μιας γιορτής που ταιριάζει γάντι στη ιδιοσυγκρασία μας. Έχει συρρικνωθεί μια ολόκληρη βδομάδα μέσα σε δυο μέρες. Από το "Η ζωή εν τάφω" κατ΄ευθείαν στο Χριστός Ανέστη. Από το νερόβραστο στη ψητό, από το σκέτο ψωμί στο τσουρέκι... αλλά που θα πάει, υπομονή κάποια στιγμή θα γίνει αυτό που θέλω. (στη σύνταξη?)

Ξέρω που θα είσαι φέτος το Πάσχα

... Πάνω Χωριό, Κάτω Χωριό, Μέσα Χωριό, Πέρα Χωριό, στα Σκαλάκια, στης Φωφώς, στον Πλάτανο, στο Νειμποριό... κάπου εκεί δεν θα είσαι ή κάνω λάθος; Δεν θα είσαι στο νησί; Ε τότε πρέπει να μας πεις που θα είσαι φέτος το Πάσχα!

Good Day Sunshine

Καλημέραααα με ενα πολύ νόστιμο βιντεάκι με τους Beatles. Δείτε το εδώ

Ακόμη μια φορά το Παραπόρτι

Ο ποταμός λίγο πριν "πέσει" στη θάλασσα.

Μια υπόσχεση ευτυχίας

Μια μέρα στο Παραπόρτι, πέρσι το καλοκαίρι (πολλές φωτογραφίες, διαλέγω αυτή) Δεν ξέρω αν σας αρέσει. Πολλοί το βρίσκετε μπανάλ.

Οι περισσότεροι τρέχετε σε εξωτικές Ανδριώτικες παραλίες που βεβαίως είναι ομορφότερες... αλλά εγώ δεν αγάπησα άλλη θάλασσα εκτός από το Παραπόρτι. Όπου να πήγα, όπου να κολύμπησα, στον ύπνο, στον ξύπνιο, βουτιές στο Παραπόρτι έκανα. Κλείνω τα μάτια αφήνομαι στα κύματα, ξυπόλυτη περπατώ, τα πόδια καίγονται, διψώ μα δε σκοτίζομαι, κοιτώ τη Χώρα, το άδειο πέλαγο και την μεγάλη άμμο.

Ότι αγάπησα είναι τριγύρω... (σχεδόν)

Λούφα και παραλλαγή

Μια χαρά είναι εδώ, κανείς δεν θα με πάρει χαμπάρι.

Μοσχοβολούν οι γειτονιές βασιλικό κι ασβέστη

Ασβεστωμένες αυλές, μπακάλια, σπίτια, ντουβάρια όλα λευκά. Λουλούδια, δέντρα και ο ουρανός πάνω από τα κεφάλια μας μπλέ -μπλέ. Σε λίγες μέρες οι τυχεροί από εμάς θα είμαστε εκεί ανάμεσα τους.
«Μοσχοβολούν οι γειτονιές βασιλικό κι ασβέστη»
Θεοδωράκης - Λειβαδίτης - Καζαντζίδης

Μη μαδάς τις μαργαρίτες

Σε λιγότερο από δυο βδομάδες έχουμε Πάσχα. Υπομονή!

Καρδιά αγκινάρα

Μακάρι να 'χα δυο καρδιές μες τη ζωή την ψεύτρα
Η μια να λιώνει στις φωτιές, μες τις φωτιές
Κι η άλλη να 'ναι πέτρα
Μακάρι να χα δυο καρδιές, η μια για να πονάει
Κι όταν την πνίγουν οι καημοί μες τη ζωή
Η άλλη να γλεντάει


Από το να με τρώει το "αχ" θα προτιμούσα να είχα καρδιά αγκινάρα.
Αλλά πως γίνεται αυτό; Αλλάζει ο άνθρωπος; Δεν αλλάζει! Αφήστε που όπως το σκέφτομαι τώρα και αγκινάρα ολόκληρη να ήμουνα μια χαρά θα ήταν, κάτω από τις λεμονιές, ανάμεσα στα κυπαρίσσια και στις μανταρινιές. Στα Λειβάδια ακόμη και αγκινάρα να είσαι μια χαρά είναι!
-
(Το καταπληκτικό άσμα "Τι να σου κάνει μια καρδιά" το τραγούδησε με την κρυστάλλινη φωνή του ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης . Οι στίχοι φυσικά της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, δε γνωρίζω τον συνθέτη, δυστυχώς δεν το βρήκα στο youtube. Αν κάποιος-α το βρει ας στείλει τη διεύθυνση)

100 και ευτυχισμένα!

Η Βούλα μικρό ήσυχο κοριτσάκι μαζί με την μαμά της στην αυλή της θείας Κατίνας, μπροστά από την σιδερένια αυλόπορτα. Αργότερα άρχισε να τρέχει, να δέρνει όλα τα παιδάκια εκτός από εμένα! Ευτυχισμένα γενέθλια Βούλα! Σμουατς! Της Θεοσκεπάστου σήμερα, χρόνια πολλά σε όλους τους Αντριώτες. Και του χρόνου, βοήθεια μας.

Ανάμεσα στα φύλλα

Αν κοιτάξτε ώρα πολύ τη φωτογραφία θ' ακούστε τα πουλιά να κελαηδούν, οι μελωδίες τους δεν χωρούν σε κανένα youtube. Η φαντασία μας είναι ισχυρότερη. Άνοιξη κάτω στον ποταμό, τα πουλιά, τα ζουζούνια, ο αέρας που κουνά τα κλαδιά, οι φωνές από τους μπαξέδες... όλα μαζί μια συμφωνία στο τέμπο των ονείρων μας.

Στην ενδοχώρα

Οσο κι αν προχωρώ στην ενδοχώρα
τίποτα δε μου σβήνει από τα μάτια
τον αιώνιο χωρισμό. Μες σε βαθιές κοιλάδες, λασπωμένες
απ' τη βροχή, έρχεται το ψιθύρισμα του ήλιου με τη θάλασσα
παραπατώντας σ' ένα σμίξιμο σφιχτό, ιδανικό
Πόσο γυαλίζουν μες στη στάχτη τους, έλεγε, πόσο
βαθαίνουν την καρδιά, ακρωτηριάζοντας
δάχτυλα και νευρώσεις, σκάβουνε
βαθιά μέσα στη γη για ναρκοπέδια
Μα εγώ καθώς προχώρησα στην ενδοχώρα, είδα
στην πυρκαγιά της θύμησης τη στάχτη μες στα φώτα
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου