Wish you were here

Αγόρασα τον δίσκο από το θρυλικό υπόγειο της πανεπιστημίου, αν δεν κάνω λάθος έκανε 640 δρχ. (ερώτηση: πόσο έκανε ένας δίσκος το 1980;) είχα ένα Philips πικ-απ δώρο φυσικά του Νίκου. Είχα ακούσει το The wall άπειρες φορές, τον είχα λιώσει, είχα δει την ταινία. Εκείνη την εποχή δεν αγοράζαμε πολλούς δίσκους, δεν έφταιγαν πάντα τα λεφτά. Ταυτιζόμαστε με κάθε δίσκο, τον ακούγαμε όχι σα φόντο μουσικό στις καθημερινές ασχολίες μας, "μπαίναμε" κυριολεκτικά στο λαβύρινθο του καλλιτέχνη, χανόμαστε στα αυλάκια του. Αγοράζαμε τον επόμενο μόνο όταν "ξεπερνούσαμε" το έργο που ακούγαμε. Κάπως έτσι μεγαλώσαμε, θυμάμαι κάποιες χρονιές από τους δίσκους που κυκλοφόρησαν Σήμερα παρ' όλο που έχω μετατρέψει όλη μου την δισκοθήκη σε mp3 και δεν ακούω βινύλιο, νομίζω πως η ευκολία να πηγαίνω γρήγορα από κομμάτι σε κομμάτι τίναξε στον αέρα την απόλαυση. Πιαστήκαμε όλοι μας σαν μικρά χαζά ψαράκια στο δόλωμα της εξέλιξης και χάσαμε... το ταξίδι. Φυσικά ξέρω πως δεν υπάρχει επιστροφή, ούτε πρόκειται να ακούω στο παλιό πικ-απ μου ξανά μουσική αλλά να χθες όταν διάβασα για τον θάνατο του Richard Wright κάπως μου ήρθε. Ήταν πριν χρόνια, άκουγα με πάθος Pink Floyd, είχα αφίσες τους, έκοβα φωτογραφίες τους από τα περιοδικά, άνοιγα τσίτα τα μεγάφωνα και ονειρευόμουν άλλους κόσμους! Δεν έκανα δα και κάτι διαφορετικό από τα κορίτσια της ηλικίας μου. Έτσι Καψοράχη; Dark side of the moon...