Ο δρόμος για το Κάτω χωριό

Οι σκάλες είναι μαρτύριο οταν δεν είσαι νέος, αλλά και νέος να είσαι αν είσαι φορτωμένος με πράγματα ή αν έχεις κάποιο πρόβλημα, πάλι πρόβλημα είναι. Τη μέρα που φωτογράφιζα το Πάνω χωριό από τα Λονάρια έκανα μια βόλτα στο νέο δρόμο του Κάτω Χωριού. Ωραία θέα! Η καλύτερη! (για να φωτογραφίσει κάποιος το Μέσα χωριό). Μετά από πολλές βόλτες ανάμεσα σε φρύγανα και πρόβατα κατέβηκα προς τα κάτω για να επιστρέψω σπίτι. Αν κάποιος-α με παρακολουθούσε από το Πάνω χωριό θα έλεγε: "τι κάνει αυτή η λωλή;" προσπαθούσα να κατέβω, έβλεπα μπροστά μου το σπίτι της Βιολέτας, της Σοφίας... μα δρόμος πουθενά. Μόνο μια ξύλινη σκάλα όμοια μ' αυτή που παλιά ανέβαιναν στις αμυγδαλιές για να τις ραβδίζουν βρήκα. Φυσικά δεν την κατέβηκα, πήγα αρόδου από τους Αγίους Θεοδώρους και πήρα το στρατί το μονοπάτι. Εκει κοντά στο σπίτι της Διαμάντης σκέφτηκα: μήπως να βάλει κάποιος μια σκάλα, μια σκαλίτσα... να με σκαλοπάτια 20 εκατοστών, τίποτα σπουδαίο ίσα-ίσα να κατεβαίνουν άνθρωποι... Από τη στιγμή που έγινε ο δρόμος κάπου πρέπει να καταλήγει; Σωστό; ή τυχαίο; Δε νομίζω!