Αγιος Προκόπιος - Λουριά - Ανδρος

Ο Άγιος Προκόπιος βρίσκεται κάτω από τα Υψηλού. Οπως πηγαίνουμε για Γαύριο είναι κάτω δεξιά μας μετά το πρώτο βενζινάδικο. Στο δένδρο κοντά στο ναό μετά το τέλος της λειτουργίας οι μανάδες έγδυναν τα "ταμένα" παιδιά και τα ρούχα τους τα κρεμούσαν στο δένδρο., έμενα εκεί μέχρι που ο άνεμος τα έσκιζε και τα έκανε κουρέλια. Με τη μαμά πηγαίναμε πάντα στον εσπερινό, ακόμη θυμάμαι τα κουρελάκια στο δένδρο και τους θάμνους, σχεδόν με φόβιζαν όλα αυτά τα σκισμένα κομμάτια υφασμάτων. Ενδόμυχα ανησυχούσα μπας βρεθούν κρεμασμένα τα δικά μου ρούχα στο δένδρο. Είχα ακούσει πως τα παιδιά που "έχαναν" τα ρούχα τους ήταν άρρωστα, αυτό με καθησύχαζε κάπως, αλλά ο φόβος παρέμενε! Ομως εκείνη την εποχή οι εσπερινοί και οι γιορτές ήταν παιχνίδι, συναναστροφές, βόλτες και έτσι οι ανησυχίες δεν κρατούσαν και πάρα πολύ! 

Σήμερα ψάχνοντας φωτογραφίες έπεσα πάνω σε αυτή τη μακρινή ανάμνηση... τότε που ο κόσμος πίστευε σε Αγίους... έτσι θυμήθηκα τις ώρες αναμονής στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας, τον ήλιο, τον ποδαρόδρομο από τα Λειβάδια, την επιστροφή στο χωριό που έτρωγα πανηγύρι και κερασμένο παστιτσάκι. Διψούσα, περπατούσα γρήγορα, πρόσεχα μη λερώσω τα λευκά ΜΟΥΓΕΡ πέδιλα. Πάει καιρός... δεν θυμάμαι από που βγήκε αυτή η συνήθεια του αναθήματος... Άραγε υπάρχουν τώρα κουρελάκια; Αλλά ποιος πιστεύει σε θαύματα και μάλιστα σε κουρελάκια...