Τα ήσυχα πρωινά... στα σκαλοπάτια μου

Τα ήσυχα πρωινά στο σπίτι μου, ψήνω καφέ και τον απολαμβάνω γουλιά γουλιά στα σκαλοπάτια. Αφήνω το βλέμμα να χαθεί στις λεμονιές, χαζεύω την Σοφία που κάνει δουλειές, την Ιφιγένεια να μπαινοβγαίνει από την πόρτα της κουζίνας στην αυλή, τον Κώστα να περιποιείται το μπαξεδάκι. Ακίνητο στους αιώνες τοπίο, άνθρωποι που εναλλάσσονται, σπίτια που με τις εποχές αποκτούν ή χάνουν το χρώμα τους, δένδρα ολόφρεσκα και ζωντανά, άλλες φορές μουντά και κακομοιριασμένα. Έχω δει τις λεμονιές να στρίβουν τα φύλλα τους σαν καρουλάκι από τη δίψα του καλοκαιριού και άλλες φορές να είναι πράσινες και φουντωτές. Έχω δει τον Ψαρρό να τσακώνετε με το μουλάρι του και τον Γιώργη να μαζεύει τις κατσίκες και παλιά πολύ παλιά τον Παπαγιάννη να οργώνει. Ένα γεράκι μπορεί να φέρει κίνηση, να διακόψει την ηρεμία του πρωινού, να δώσει προμήνυμα για αλλαγές στον καιρό, να βουτήξει με ορμή στη ρεματιά. Λίγα πράγματα θα συμβούν, λίγα πράγματα θα γίνουν στη διάρκεια της μέρας. Αρκετά όμως. Τόσα όσα μπορεί να αντέξει και να καταναλώσει ο νους. Τα απαραίτητα! Καμιά σχέση με τα σημερινά που έχουν κάνει τα περιττά να φαίνονται αναγκαία. Σήμερα λοιπόν νοιώθω αιώνες κούρασης στο κορμί μου και μόνο η οικειότητα της επανάληψης αγαπημένων συνηθειών θα με αναζωογονούσε Σήμερα θέλω τα σκαλοπάτια μου...

(Ο Ρούλης προχθές μου είπε να βάζω φωτογραφίες το Κάτω Χωριό, ορίστε ξάδελφε να μια εικόνα)

Χρόνια πολλά στους Σπύρους και στις Σπυριδούλες, ειδικά στον ξάδελφο μου Σπύρο Green και στον Σπύρο (Κόρινθος) Παναθηναϊκοί και οι δύο! Ολε!