Ο Άγιος Δημήτριος είναι ένα εκκλησάκι στο βάθος του ποταμού αρκετά μετά τον μπαξέ του Λιοπύρου που ανήκει στην ενορία της Μεσαριάς. Είναι χτισμένο σε Βουλγαρέικα κτήματα. Είχε να λειτουργηθεί περίπου δεκαπέντε χρόνια. Την τελευταία φορά που είχα βρεθεί στο ίδιο ξωκλήσι ήταν σε λειτουργία που είχε κάνει ο Βαγγέλης και η Άννα Γαβριήλ μαζί με την Κούλα Γαβριήλ. Ευτυχισμένες μέρες, φάγαμε μετά την λειτουργία στο καμπί κάτω από τα κυπαρίσσια. Τα εδέσματα ήταν άπειρα, θυμάμαι την φουρτάλια που είχε φτιάξει ο Βαγγέλης και η Άννα, τους κεφτέδες, τα γέλια και τη χαρά. Δεν ήταν ακόμη η εποχή των social media και της χωρίς μέτρο φωτογράφησης των πάντων και δεν έχω καμία φωτογραφία. Το μυαλό όμως έχει καταγράψει τα πάντα και κύρια την γλυκιά αίσθηση της μοναδικότητας να βρίσκεσαι σε ένα ονειρεμένο τόπο με αγαπημένους ανθρώπους. Στιγμές παροδικής ευτυχίας. Σήμερα όσοι είμαστε τότε στον Άγιο Δημήτριο το θυμηθήκαμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου