Η Αμυγδαλιά μου

Κλαδιά και άνθη, σπίτια και ο Ανδριώτικος υπέροχος ουρανός!

Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά

Η αμυγδαλιά μου είναι μεγάλο γέρικο δένδρο, την είχε φυτεύσει η θεία Φρασκούλα όταν ήμουν πολύ μικρή. Τα άνθη που βλέπετε τα έριξε η βροχή μια μέρα μετά την φωτογράφηση τους. Με την αμυγδαλιά μεγαλώσαμε μαζί, μόνο που εκείνη πήρε μεγάλο μπόι ενώ εγώ ίσα-ίσα δεν έγινα κοντοκαθιά (πολύ κοντή). Εκείνη την εποχή οι μανάδες είχαν μόνες τους την ευθύνη του σπιτιού, μιας και οι  πατεράδες ταξίδευαν σε μακρινά πελάγη. Ολοι λοιπόν, παιδιά και μεγάλοι κάναμε διάφορες εργασίες για να συμπληρώνουμε το εισόδημα της οικογένειας και να έχει μια ελπίδα ο μπαμπάς να ξεμπαρκάρει πριν ξεχάσει να περπατά στη στεριά. Με τις δουλειές επίσης μας κρατούσαν μακριά από τις "ζαβολιές". Η πιο "μισητή" από αυτές τις δουλειές ήταν το μάζεμα των αμυγδάλων! Το κατακαλόκαιρο ήταν τόσο βασανιστικό να μαζεύουμε αμύγδαλα και ήμασταν σίγουροι πως ήταν ένας τρόπος τιμωρίας! Ειδικά αν βλέπαμε αρχές καλοκαιριού πολλά αμύγδαλα να "δένουν" στα δένδρα, μας έπιανε τρέλα! 

Αμυγδαλάκι τσάκισα και μέσα σε ζωγράφισα

Συνοπτικά η συγκομιδή γίνεται κάπως έτσι: Πρώτα έπρεπε τα αμύγδαλα να ραβδιστούν για να πέσουν στη γη, συνήθως αυτή τη δουλειά την έκανε κάποιος μεγάλος, ενώ ήταν η μόνη δουλειά που μας διασκέδαζε με την μακριά ραβδιστήρα να μαστιγώνουμε τα κλαδιά. Μετά ακολουθούσε το μάζεμα, τότε οι μεγάλοι έφευγαν και μας άφηναν να περπατάμε σε βαθύ κάθισμα να μαζεύουμε ένα -ένα τα αμύγδαλα και να γεμίζουμε τα μπουγέλα. Η διαδικασία δεν τελειώνει εδώ, ακολουθεί το ξεφλούδισμα και το άπλωμα στις ταράτσες για να τα στεγνώσει ο ήλιος. Σε τακτά χρονικά διαστήματα τα ταράζαμε για να στεγνώσουν ομοιόμορφα, τέλος τα αποθηκεύαμε σε τσουβάλια για να τα σπάσουμε αργότερα όταν ο καιρός ψύχραινε και οι δουλειές της υπαίθρου λιγόστευαν. 

Πριν χρόνια όμως κατάλαβα πως οι μάνες μας δεν είχαν καμιά σαδιστική τάση, απλά τους ήταν δύσκολο να κάθονται για ώρα κοντοκαθισμένες! Στα γόνατα, δυστυχώς από νωρίς, φαίνεται σκληρά η ηλικία ακόμα και αν η μούρη είναι φράπα! 

Παρ' όλο που έφτασα στην ηλικία που τα γόνατα πονούν, μαζεύω τα αμύγδαλα, φυσικά με πιο αργούς ρυθμούς, αφήνω μερικά να φάνε οι ποντικοί, δεν πηγαίνω έξω - έξω στην αμασά μη πέσω και ποιος θα με μαζέψει, αλλά έτσι ή αλλιώς τα μαζεύω, γιατί είναι τα δικά μου καθαρά και νόστιμα αμύγδαλα! Δεν θα μπορούσα να αγοράζω αμύγδαλα... Κίνας! Για σκεφτείτε το... να μασουλάμε αμύγδαλα που έχουν έρθει από 6.000 χλμ. μακριά και να μην μαζεύουμε τα δικά μας! 

Ολα τα αμύγδαλα είναι θρεπτικά, τα Ανδριώτικα είναι και νόστιμα!

Για την διατροφική αξία του αμυγδάλου δεν χρειάζεται να πω τίποτα, είναι super food, αλλά εμείς οι ζαβάκες τρώμε ότι καρπό μας πασάρουν σαν υπέρ τροφή και ας έχει έρθει από την άκρη του κόσμου. Απαξιώνουμε τα αμύγδαλα, τα καρύδια, τα μούρα, τον κράταιγο και τόσα άλλα γιατί μας πονούν τα γόνατα και γιατί έχουμε χάσει τη επαφή με τη γη μας. Υπάρχει όμως πιο νόστιμο αμύγδαλο από το δικό μας; Κανένα "βιολογικό" αμύγδαλο δεν έχει τη νοστιμιά του Ανδριώτικου! Ετσι νομίζω! Εσείς; (Τόση ώρα που γράφω μασουλώ αμύγδαλα. Σα να ακούω τη μαμά να μου λέει: "μα βρε Αννα έχεις φάει πολλά, θαρρείς πως δεν παχαίνουν;" Για ακόμη μια φορά και από εκεί ψηλά έχει δίκιο!)