Οταν ο αέρας σταματά πάμε για μπάνιο στο Λύδι.
 |
| Μην πάτε χωρίς ομπρέλα και νερό! |
Το Λύδι είναι μια μικρή παραλία πολύ κοντά στη Χώρα, μετά το Παραπόρτι, με εξωτική ομορφιά. Είναι κάπως δυσπρόσιτη και ίσως γι' αυτό πολύ μαγευτική. Ένα απότομο μονοπάτι, κοντά στην Αγία Μονή, οδηγεί στα γαλαζοπράσινα νερά. Βότσαλα όλων των μεγεθών, με το λεπτό βοτσαλάκι να υπερτερεί, πέτρες, κατσίκες που γλύφουν τα βράχια, καλαμιές και δένδρα στην ενδοχώρα. Η θάλασσα βαθαίνει απότομα και ο βυθός κρύβει θαύματα, βότσαλα, μεγάλες πέτρες, ψάρια που κολυμπούν, χταπόδια που τρέχουν να κρυφτούν. Η παραλία είναι μικρή, σχεδόν μοιάζει να φτιάχτηκε μόνο για όσους κατέβουν το μονοπάτι με τα φρύγανα. Χθες λόγω μπονάτσας συγκέντρωσε πολλούς κολυμβητές και γυμνιστές έτσι για να μην ξεχνάμε πως στα '70s γνώρισε δόξες και πολλά γυμνά κορμιά!!!
Ε όχι δα εξωτική ομορφιά του Παραπόρτι να πεις Τι σάχλα Σήμερα θα πάμε στην εξωτική σου παραλία μας βρω αυτά τα σαντάλια που κάποιος άφησε εκεί όπως βλέπω στη φωτογραφία
ΑπάντησηΔιαγραφήΔικές μου είναι οι σαγιονάρες, δεν τις ξέχασα. Το Λύδι είναι υπέροχο, αλλά περί ορέξεως... ουδείς λόγος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο λύδι ξεχνας τα πάντα απλά μαγευτικό.δεν υπάρχει καλοκαίρι να μην κάνουμε τις βουτιές μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να πρωτοθυμηθώ από το λύδι. Είμαι από την Άνδρο από το χωριό Βραχνού. Η παραλία Λύδι ήταν για μας η παραλία του χωριού μας. Ιεροτελεστία η προετοιμασία (καθημερινά) τα καλοκαίρια και η μετάβαση, πάντα ποδαράτο μέσα από κατσάβραχα, ακόμα καλά, καλά δεν υπήρχαν μονοπάτια τότε. Δεν μιλάω για 3-4 ανθρώπους, μιλάω για 15-20 άτομα και πάνω. Κουβάλημα τα φρούτα μας, τις μπύρες μας, τα νερά μας που τα κρατάγαμε δροσερά βυθίζοντας στα στο βουτηχτήρι όπως το λέγαμε σε ένα σημείο σαν σπηλιά που δεν το έπιανε ο ήλιος όπως κοιτάμε προς την θάλασσα στην δεξιά πλευρά του κόλπου. Παιχνίδι, βουτιές, ψαροτούφεκο και νωρίς το απόγευμα προετοιμασία για ψήσιμο των ψαριών που βγάζαμε. Σκάψιμο στην άμμο λάκο ικανό να φιλοξενήσει κάμποσα ξύλα που θα γινόντουσαν κάρβουνα και θα έψηναν τα καλούδια που είχαμε βγάλει, ψάρια, χταπόδια, άνοιγμα αχινών και προετοιμασία γενικά για το επικείμενο φαγοπότι. Για σχάρα χρησιμοποιούσαμε μεγάλες πλατιές πέτρες με σχετικά μικρό πάχος αλλά με μεγάλη επιφάνεια που βάζαμε πάνω από το λάκο που μέσα είχαμε ανάψει την φωτιά, προσέχοντας πάντα να αφήνουμε την φωτιά να αναπνέει για να μην μας σβήσει. Μετά το φαγοπότι ύπνος στην παραλία και αργά το απόγευμα μερικές βουτιές ακόμα κι άρχιζε το μάζεμα για την επιστροφή. Σκουπίδι δεν έμενε ούτε ίχνος και η φωτιά έσβηνε καλά με άφθονο θαλασσινό νερό. Η ανηφόρα το βράδυ ήταν δύσκολη βέβαια αλλά εμείς απτόητοι, το επόμενο πρωί πανέτοιμοι και πάλι κι αυτό συνεχιζόταν όλο το καλοκαίρι για κάμποσα χρόνια, τώρα πρόσφατα μιλάμε, από το 1971 έξάχρονος εγώ, μέχρι και το 1984 που άρχισαν τα μπάρκα... Τι μου έκανες φίλε μου, να είσαι πάντα καλά και σε ευχαριστώ για τις αναμνήσεις που μου ξύπνησες!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή