Το πλήθος ναρκωμένα χορεύει γύρω από τον εαυτό του ένα χορό κυκλωτικό. Φορές ο κύκλος κλείνει άλλες πάλι ανοίγει και γίνεται πελώριος σαν την γη μας, σαν τον γαλαξία μας. Έχουν περάσει οι εποχές που ένας άνθρωπος γεννιόνταν και πέθαινε στη γη που όριζε η ματιά του, Ο "κόσμος μας" μεγάλωσε όσο ο πλανήτη μας και μίκρυνε όσο είναι η καρδιά μας... αλλά τα τραγούδια, παλιά, νέα μας επιστρέφουν πάντα στην ψυχή μας, τη μικρή αγνή παιδική ψυχή στην πρώτη νιότη. (Θυμάσαι πότε άκουσες πρώτη φορά αυτό το τραγούδι; τι φορούσες; τι εποχή ήταν; πότε; που; Αν θυμάσαι, αυτό είναι ένα τραγούδι γραμμένο μόνο για σένα)
Βλέπω την πόλη για τον εορτασμό και παραλήρημα
Ασφυκτιούν κάτω από τον ήλιο και τη χαρά
Και ακούω τις μουσικές κραυγές, γέλια
(μετάφραση google διότι με τα σον σον και ουι ουι δεν το έχουμε δράμι, ένα σχόλιο πάνω στις Γαλλικές εκλογές)
Το πλήθος
ΑπάντησηΔιαγραφήΞαναβλέπω την πόλη σε γιορτή και σε παραλήρημα
ασφυκτικά κάτω από τον ήλιο και κάτω από τη χαρά
και ακούω τη μουσική τις φωνές τα γέλια
που ξεσπούν και ξεπηδούν τριγύρω μου.
Και χαμένη ανάμεσα στους ανθρώπους που με σπρώχνουν
Ζαλισμένη, μπερδεμένη, μένω εκεί
Όταν ξαφνικά γυρνώ, αυτός γυρνά πίσω
και το πλήθος έρχεται να με ρίξει στην αγκαλιά του.
Παρασυρμένοι από το πλήθος που μάς τραβά
μάς οδηγά
λιωμένοι ο ένας πάνω στον άλλο
δεν σχηματίζουμε παρά μόνο ένα σώμα.
Και το κύμα χωρίς προσπάθεια
μάς σπρώχνει σαν αλυσοδεμένους τον έναν και τον άλλο
και μάς αφήνουν και τους δυό.
Χαμογελαστοί, ζαλισμένοι και ευτυχισμένοι
Οδηγημένοι από το πλήθος που λυγερά κρατά
και που χορεύει. Ένα ανάκατο πλήθος.
Τα δυό μας χέρια μένουν ενωμένα
και μερικές φορές σηκωμένα.
Τα δυό κορμιά μας τυλιγμένα πετούν.
Και ξαναπέφτουν σε εμάς τους δυό.
Φωτεινοί, ζαλισμένοι και ευτυχισμένοι
και η χαρά διασπείρεται από το χαμόγελό του.
Με διαπερνά και έχει αντίκτυπο στο βάθος του εαυτού μου.
Αλλά ξαφνικά δίνω μια κραυγή ανάμεσα στα γέλια
όταν το πλήθος έρχεται να μού τον ξεριζώσει μέσα από τα χέρια.
Παρασυρμένοι από το πλήθος που μάς τραβά
μάς οδηγά, μάς απομακρύνει τον ένα από τον άλλο
παλεύω και προσπαθώ
αλλά ο ήχος της φωνής του
σβήνεται μέσα στα γέλια άλλων
και φωνάζω από πόνο από οργή και από λύσσα
και κλαίω
παρασυρμένη από το πλήθος που με διαπερνά
και που χορεύει, ένα πλήθος ανάκατο.
Είμαι παρασυρμένη πια μακριά
και σφίγγω τις γροθιές μου αναθεματίζοντας το πλήθος που έκλεψε τον άνδρα που μού 'χε δωθεί και που ποτέ δεν ξαναβρήκα.