Γιατί όχι!

Εκείνη τη στιγμή ένα θεόρατο κύμα σήκωσε το Τζόναθαν, κύλησε μακριά του και ξέσπασε στην ακτή μ' ένα χαρωπό ήχο. Τι ομορφιά! Και τώρα να κι άλλο. Έτσι έπρεπε να ζει κανείς- χωρίς έννοιες, απρόσεκτα, ξοδεύοντας τον εαυτό του. Στάθηκε στα πόδια του κι άρχισε να διασχίζει το νερό προς την ακτή, πιέζοντας τα δάχτυλα του μες στη συμπαγή, ρυτιδωμένη άμμο. Να παίρνεις ο,τι έρχεται μαλακά, να μην παλεύεις κόντρα στην άμπωτη και τη ροή της ζωής, αλλά να της ανοίγεις δρόμο- αυτό ήταν που χρειαζόταν. Αυτή η ένταση, που ήταν τόσο λάθος. Να ζεις -να ζεις! Και το τέλειο πρωινό, τόσο καθαρό κι όμορφο, λιαζόταν μες στο φως, και σαν να κορόιδευε την ίδια του την ομορφιά, έμοιαζε να ψιθυρίζει: γιατί όχι!
Κάθριν Μάνσφηλντ, Στον όρμο, Ερμείας

Στις μέρες μας που τα αδιέξοδα είναι καθημερινά αυτό το απόσπασμα είναι βάλσαμο στη πληγή. Το βιβλιαράκι το διάβασα πριν χρόνια, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω το κείμενο που σήμερα μοιράζομαι μαζί σας... "χωρίς έννοιες, απρόσεκτα, ξοδεύοντας τον εαυτό του" Άραγε θα ξανάρθει αυτή η ευλογημένη εποχή;