Don't kick against the pricks
Accept opinion
Μην μαστιγώνεις τον αέρα
δέξου την κρίση
Ezra Pound, H. S. Mauberley Mr. Nixon. Μετ. Χ. Βλαβιανός
Χωρίς πλοία, χωρίς βαπόρια, χωρίς μέσα μαζικής μεταφοράς ήταν μια δύσκολη βδομάδα, που δεν τέλειωσε, είναι ένας δύσκολος μήνας. Επιστροφή στο καταφύγιο λοιπόν... εικόνες από το παρελθόν, φωνές, μυρωδιές αρώματα... υπομονή θέλει...
Πράγματι ήταν μια δύσκολη εβδομάδα. Ξέρετε τι άσχημο συναίσθημα είναι να είσαι απομονωμένος σε ένα νησί, χωρίς πλοίο. Υπάρχει ο φόβος του αν συμβεί κάτι, πως μεταφέρεσαι στην Αθήνα. Για να μη συζητήσω ότι σε λίγο θα έχομε έλλειψη τροφίμων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ,ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΜΙΑ ΓΡΑΜΜΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣΕΔΩ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜΕ.ΔΥΣΚΟΛΟ ΠΟΛΥ ΟΤΑΝ ΕΙΧΑΜΕ ΜΑΘΕΙ ΟΛΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΦΛΑΤ!!!ΓΑΡΟΥΦΑΛΙΑ ΧΘΕΣ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΓΙΑ ΚΑΦΕ ΣΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΣΤΕΚΙ!!ΕΛΠΙΖΩ ΑΥΡΙΟ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΡΑΒΙ,ΕΣΤΩ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλέ πιο ειναι το καινούριο στέκι....πείτε και μέναααααα!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ γραμμή του ορίζοντα...σαν να κυνηγάς ενα τέλος που δεν έρχεται ποτέ.....
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΠΕΡΙΒΑΛΟΝ ΚΑΦΕ,ΧΥΜΟΙ ΓΛΥΚΑ ΥΠΕΡΟΧΑ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑΕΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΕΡΒΙΣ!!ΚΟΥΤΡΟΥΛΟ ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΗ????
ΑπάντησηΔιαγραφήΑααααααχ,ναι ειμαι πολύ περίεργη.....καλά σου που δεν μου λες....!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΣΤΕΚΙ ΤΟ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΚΥΡΙΑ,ΧΡΥΣΟΧΕΡΑ,ΣΒΕΛΤΗ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΗ.ΑΑΑΑΑΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΚΥΛΑΚΙ!!!ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΕΚΔΡΟΜΗ??ΕΧΩ ΞΕΜΕΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΔΡΟ 9 ΜΕΡΕΣ.ΚΟΥΤΡΟΥΛΟ ΤΟ ΒΡΗΚΕΣ???ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΗ ΒΟΗΘΕΙΑ.ΠΑΩ ΓΙΑ ΠΕΡΠΑΤΗΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΤΑΜΟ!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι κατάλαβα....το καλύτερο στέκι θα ειναι!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ καμπάνα
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιος ήταν που κρέμασε ( και πότε;) πάνω ακριβώς απ το τραπέζι
καταμεσίς στο ταβάνι, αυτή τη μαύρη καμπάνα; - πριν μήνες; πριν χρόνια;
Σκυμμένοι στο πιάτο μας, δεν την είχαμε δει. Ποτέ δε σηκώσαμε
λίγο πιο πάνω το κεφάλι, - ποιος ο λόγος άλλωστε; Μα, τώρα,
το ξέρουμε είναι εκεί, αμετάθετη. Ποιος τάχα την πρωτό δε; ποιος μας το πε
αφού κανείς μας δε μιλάει; Ίσως, μια νύχτα, ακολουθώντας το ποτήρι,
στραγγίζοντας την τελευταία σταγόνα του κρασιού, μέσ απ το άδειο
θαμπωμένο ποτήρι, να την πήρε το μάτι μας. Σκύψαμε αμέσως
ακόμη πιο πολύ. Πεινάμε, δεν πεινάμε, τρώμε· περιμένοντας πάντα,
από στιγμή σε στιγμή, ένα μεγάλο αόρατο χέρι να χτυπήσει την καμπάνα
εννέα ή δώδεκα φορές ή μία και μόνη, απέραντα μόνη, απειθάρχητα μόνη,
ενώ, από μέσα μας, μετράμε κιόλας, μήπως συμπέσουμε τουλάχιστον στους χτύπους.
φυσικα.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιαννης Ριτσος