Μόνο μαζί υπάρχουμε

Μου λείπουν δόντια, έχω ξανθιά μαλλιά και μικρά λαμπερά μαύρα μάτια, φοράω κορδέλα, η Δημητρούλα είναι μικρότερη, είμαι μεγάλη και την προστατεύω, μ' αρέσει που είμαι μεγάλη. Το πράσινο σκληρό πλαστικό ποτήρι υπάρχει, όπως επίσης και ο μαστραπάς και η πιατέλα. Υπάρχει το βαζάκι. Υπάρχει το τραπέζι φορμάικα. Υπάρχει το κάδρο με τον παππού Βασίλη, την γιαγιά Μαργαρώ. Υπάρχει το σπίτι. Υπάρχουμε εμείς οι δύο αγαπημένες ξαδερφούλες. Το ίδιο τότε, το ίδιο τώρα. Η φωτογραφία είναι "τραβηγμένη" των Ταξιαρχών. Στο φορμάικα τραπέζι έστρωνε η μάνα για τα παιδιά. Το σπίτι αντηχούσε φωνές, μύριζε φαγητό, κεφτέδες, συκωτάκι με την ντομάτα. Μας φώναζαν να μην τρώμε τους σερβιρισμένους κεφτέδες, να μην τρέχουμε στις σάλες, να μην λερώνουμε το καθαρό σπίτι. Την θυμάμαι αυτή την φωτογραφία. Οι γιορτές τότε ήταν γιορτές, το ντολμαδάκι σάρωνε τα όσκαρ γεύσης...  Μα ήταν τόσο ανέφελα μαγικά αυτά τα χρόνια; Μέχρι πριν λίγο πίστευα πως έφταιγε η ατέλειωτη νοσταλγία μου που έντυνε "εκείνα τα χρόνια" με διάφανες ροζ γάζες χαράς, τώρα όμως ξέρω πως πράγματι ήταν ανέφελα χρόνια και φαντάζομαι πως δεν χρειάζεται καμιά κουβέντα για να σας πείσω.
Χρόνια πολλά Κου Πε Πε μου, Dimitri, Δημήτρη δάσκαλε, χρόνια πολλά στις Δήμητρες, στους Δημήτριδες. Και του χρόνου...