Για μια στιγμή μόνο!

Την ώρα που λαμπάδιαζε η Αττική με τις αισθήσεις μου στο ζενίθ παρακολουθούσα για πολλοστή φορά την υπέροχη έκθεση του Χάρη Λάμπερτ στο Κυδωνιέως. Δεν είχα πληροφορηθεί τίποτα για την καταστροφή, ούτε όμως και τώρα γνωρίζω, σαν στρουθοκάμηλος έβαλα το κεφάλι στην άμμο και με τόσο αέρα ήταν πανεύκολο να χωθώ. Αφέθηκα στα black light της έκθεσης ανοιγόκλεινα τα μάτια και οι μορφές είχαν αλλάξει χρώμα, ύφος, ατμόσφαιρα. Ποια καταστροφή; Εδώ μέσα όλα είναι γαλήνια. Ήθελα να φύγουν όλοι, να ξαπλώσω στο πάτωμα, να κοιτώ με τις ώρες τις μορφές, ο καπνός από τα τσιγάρα του Μπογκαρτ να ντουμανιάζει το δωμάτιο. Ήθελα να μείνω για πάντα εκεί, σ' αυτό το υπέροχο κτήριο, απέναντι από το Γυμνάσιο μου. Ο χρόνος έγινε όλος μια στιγμή. Μια στιγμή που ήρθα, μια στιγμή που φεύγω. Οι στάχτες της Αττικής είναι κάτι που αδυνατώ να επεξεργαστώ τώρα. Δίπλα στην ομορφιά δεν χωρά τίποτα. Η Άνδρος παρά το μελτέμι της ήταν και φέτος πανέμορφη. Δεν μπορεί όμως όλη τούτη η καταστροφή να είναι έργο μερικών. Είναι η αδιαφορία πολλών, η αδράνεια του κράτους (υπάρχει κράτος;) θα μείνω με τις μορφές του Λάμπερτ και τα αστραφτερά πάτωμα του Κυδωνιέως. Για μια στιγμή μόνο!
Υ.Γ. Είχα μια πολύ όμορφη φωτογραφία για την μέρα της αναχώρησης μου, αλλά με τέτοια καταστροφή δεν είμαι και αχάβαδη να την βάλω. Ευχαριστώ Νίκο Σιγάλα για την ξενάγηση.