Σαν της γαζίας τον ανθό

Φωτογραφία: Μαρία Λαμπριάδου

flickr.com/maria lampriadou

Οι αναμνήσεις συχνά έχουν σχέση με την όσφρηση. Όσες φορές έχω συναντήσει αυτό το υπέροχο δένδρο μου έρχεται στη μνήμη η γαζία λίγο μετά τα πευκάκια στις τρεις εκκλησιές. Καμιά δεν μυρίζει σαν αυτή τη γαζία, κανένα άνθος δεν βγάζει τόσο απαλό χνούδι όσο αυτή. Ίσως γιατί από αυτό το δένδρο κόβαμε άνθη σαν περνούσαμε να πάμε στο σχολείο. Βάζαμε ένα στο πέτο του παλτού, μερικά άνθη στις τσέπες. Μετά την τρεχάλα του Λειβαδιανού δρόμου μόλις περνούσαμε τα πευκάκια γινόμαστε πιο ευπρεπείς μιας και μπαίναμε στη Χώρα, εμείς τα παιδιά του '70 που θεωρούσαμε τη Χώρα αρχή και τέλος του μεγάλου, μικρού μας κόσμου. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε, όμως ακόμη και μια εικόνα σαν αυτή της Μαρίας μπορεί να ξυπνήσει εικόνες από το παρελθόν που πολλές φορές σαν αποκούμπι φέρνουμε όλοι στο νου. Τότε που τα αυτοκίνητα ήταν λιγοστά περπατούσαμε καταμεσής του δρόμου και όταν βλέπαμε από μακριά ένα αυτοκίνητο φωνάζαμε να πάμε στην άκρη. Αστείο θέαμα για την σημερινή εποχή...