Η όμορφη, κομψή Ιφιγένεια

Το πρώτο πράγμα που έβλεπα, στην ανήλικη ζωή μου, μόλις ξυπνούσα ήταν το Κάτω Χωριό. Έπινα στο τραπέζι της κουζίνας το γάλα και χάζευα υπνωτισμένα τις λεμονιές του Καϊρη, την Αρτεμισία να μιλά δυνατά με τη Μαρουλιώ, τη Σοφία στο στενό να κουβεντιάζει με τη Βιολέτα, την Ιφιγένεια να ανεβοκατεβαίνει τη σκάλα, να μπαίνει να βγαίνει στο σπίτι, η Μαρία να φωνάζει το Νικολό. Οι άνθρωποι δεν ήταν εσώκλειστοι στα σπίτι τους και μόλις χάραζε η μέρα άρχιζαν οι δουλειές. Καθώς ανέβαινε ο ήλιος οι εικόνες άλλαζαν, το μεσημέρι επικρατούσε μια σχετική ησυχία που έδινε τ' απόγευμα τη θέση της στην απόλυτη οχλαγωγία όταν οι μανάδες έβγαιναν στις αυλές για να μαζέψουν τους γιους που έπαιζαν μπάλα στον ποταμό. Το Κάτω χωριό ήταν σε πρώτο πλάνο στο οπτικό μου πεδίο. Αναπόφευκτα λοιπόν ένοιωσα θλίψη για τον θάνατο της κομψής Ιφιγένειας, που που παρά τα χρόνια έδειχνε πολύ μικρότερη ίσως γιατί ήταν γελαστή, αεικίνητη, κεφάτη... Πολλά φιλιά στην Ειρήνη, συλλυπητήρια. Αιωνία της η μνήμη. (Επειδή όμως η ζωή συνεχίζεται ακολουθεί ανάρτηση... σε πιο αλέγκρο ύφος)