Φωτογραφία: Μαρία Λαμπριάδου
Αγάπη
Ας μη γυρίζει ο λογισμός στα χρόνια εκείνα πίσω,
κάλλιο μια τέτοια θύμηση για πάντα να χαθεί,
ποιος ξέρει, τώρα θά ’τανε γραφτό να σ’ αγαπήσω,
Κι αν έφυγεν η νιότη σου, που θλίβεσαι για δαύτη,
ως για πουλί που πέταξε μ’ άλλα μαζί πουλιά,
περσότερο από μια άνοιξη τον έρωτά μου ανάφτει
του χινοπώρου τ’ άγγιγμα στα ωραία σου τα μαλλιά.
Κι ακόμα φτάνω ν’ αγαπώ σ’ εσέ μιαν άλλη εικόνα
–τ’ ορκίζομαι στα μάτια σου που τόσο λαχταρώ–
τον ήμερο κι ανέφελο και το γλυκό χειμώνα,
που στο χλομό σου πρόσωπο μια μέρα θα θωρώ.
Και μάθε το, τις μελιχρές λαμπράδες του Δεκέβρη,
και τις φεγγαροσκέπαστες του Γεναριού ομορφιές,
μήτε στις τρέλες τ’ Απριλιού κανένας θα τις εύρει,
μήτε και στις μονότονες του Μάη καλοκαιριές…
Μιλτιάδης Μαλακάσης «Ώρες», 1903
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου