Γυρνώ δεξιά βλέπω το κάστρο, γυρίζω αριστερά το ιερό της Αγίας Θαλασσινής και τα χωριά, τα νερά είναι ήσυχα σχεδόν σιωπηλά, βλέπω τα στρείδια, τις πεταλίδες κολλημένες πάνω στα βράχια, τις θαλασσινές ανεμώνες και τα φύκια να στέκουν ακίνητα. Μια παρόμοια γαλήνη το καλοκαίρι θα μας γέμιζε τρελή χαρά, θα μέναμε μέσα στο νερό για ώρες... όλες οι αισθήσεις σε πληρότητα, τώρα μόνο η όραση αχόρταγη μετρά τις πέτρες, νοητά σκαρφαλώνει στα βράχια, βουτά με ορμή από τον Λάζαρο και βγαίνει με κομμένη την ανάσα κάτω από το Κάστρο. Έτσι πάντα ήταν η θάλασσα... μόνη ελπίδα, χαρά και λύτρωση...
Η Αγία Θαλασσινή καθρεφτίζεται στα γαλήνια νερά.
Κρυσταλλάκια στα βράχια.
Σίδερα οξειδωμένα από την αλμύρα, σχοινιά, κομμάτια ξύλων...
Μπαλκόνια πάνω από τη θάλασσα κοιτούν χωρίς φόβο το βορρά.
Τrademark κατατεθέν εδώ και χρόνια...
Αφανής... τεράστιος, μια μεγάλη σκιά.
Το Κάτω Κάστρο
Ο Κάβο Σταράς στεγνός από τη μανία των κυματων.
Τι να ευχηθώ; Να αξιωθώ με γυμνά πόδια να κατέβω αυτές τις σκάλες!
Το Παραπόρτι όπως φαίνεται από τα τοιχιά, στο βάθος τα Λειβάδια.
Καλήμερα στο όμορφο νησί μας
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι ωραίες φωτογραφίες
Πόσο δίκιο έχεις παιδική μου φίλη!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ευχηθώ το ίδιο μαζί σου....να αξιωθούμε να δούμε τέτοιες εικόνες και το καλοκαίρι!