Φωτογραφίες: Μαρία Λαμπριάδου
Και μέσα μου το κύμα φουσκώνει, σηκώνεται, λυγίζει τη ράχη του. Για άλλη μια φορά νιώθω μια καινούργια επιθυμία να φουντώνει, να ορθώνεται σαν το περήφανο άλογο που ο καβαλάρης του το κεντρίζει κι ύστερα το συγκρατεί. Ποιόν εχθρό βλέπουμε τώρα να προχωράει κατά πάνω μας, εγώ και συ άλογό μου, καθώς στεκόμαστε και χτυπάμε, την οπλή στο πεζοδρόμιο; Το θάνατο. Ο Θάνατος είναι ο εχθρός. Ενάντια στο θάνατο καλπάζω με το ακόντιο μπροστά και τα μαλλιά μου ν’ ανεμίζουν... Χώνω βαθιά τα σπιρούνια στ΄ άλογο μου. Καταπάνω σου θα ορμίσω, ανένδοτος κι ανυποχώρητος, Θάνατε!
Τα κύματα έσπαζαν στην αμμουδιά.
Βιρτζίνια Γούλφ Τα κύματα / 1931
Καλημέρα στα όμορφα λιβάδια από την πονεμένη Νέα Υόρκη Και συννεφιασμένη τα κύματα ταιριάζουν με τα σημερινά δεδομένα φουρτούνα και στη θάλασσα και στη στεριά
ΑπάντησηΔιαγραφή