Λίγο πριν τις τέσσερις τ' απόγευμα έβρεξε δυνατά, ανέβαινα τα σκαλιά των Αγίων Πάντων για να πάω στο σχολείο για την γιορτή του συλλόγου, στις σκάλες έτρεχε τόσο νερό που ακόμα και με τις γαλότσες που φορούσα ήταν δύσκολα, σπήλιωσα στην βρύση κάτω από του Μπέη και παρακολουθούσα το νερό που έτρεχε με ορμή. Η βροχή δεν σταματούσε και βγήκα πάλι στο δρόμο. Όσο περπατούσα σκεφτόμουν πως οι δρόμοι είναι στην ίδια κατάσταση από τότε που πήγαινα στο σχολείο, όταν έφτασα τελικά στα γραφεία του συλλόγου ήμουν σαν βρεγμένο παπί και μόλις μπήκα στην αίθουσα βγήκα πάλι έξω τρέχοντας γιατί ένα τεράστιο ουράνιο τόξο από τους μπαξέδες μέχρι του Βραχνού χρωμάτιζε τον Ανδριώτικο ουρανό σαν ανταμοιβή χαράς μετά από τη νεροποντή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου