Χριστούγεννα των 70's στα Λειβάδια

Με φιλμ Kodak color του '70.

Στο δρόμο έξω από το σπίτι φορώ την άσπρη μου κορδέλα. Η κορδέλα στην δεκαετία του εβδομήντα ήταν σήμα κατατεθέν του καλού κοριτσιού, και ήμουν ένα καλό κορίτσι! Η ξαδέλφη μου Πετρούλα φορά τσιμπιδάκια, είναι μικρή, την τυφλώνει ο ήλιος και την κρατώ στην αγκαλιά μου. Στα πόδια μας το φουσκωτό ελαφάκι. Χριστούγεννα με καιρό γλυκό, ο ήλιος λάμπει πάνω από τα κεφάλια μας και σχηματίζει ξεκάθαρα σκιές στους τοίχους. Από τότε μέχρι σήμερα πολλά έχουν αλλάξει στον αγαπημένο δρόμο. Η Πετρούλα και εγώ μεγαλώσαμε, το ελαφάκι ξεφούσκωτο φυλάσσετε σε ένα κουτί, τα σπίτια άλλαξαν χέρια. Τα τσιμέντα παραμένουν ίδια με φθορές φυσικά και αυτά, κανείς και τίποτα δεν γλυτώνει από τον χρόνο, τις γλάστρες προσπαθώ να τις κρατώ στην ίδια θέση, δεν έχουν όμως τα μυρωδάτα γαρίφαλα της μάνας, όπως και ο δρόμος δεν έχει τη βοή και τις φωνές τόσων αγαπημένων ανθρώπων που έχουν χαθεί. Όλα άλλαξαν ακολουθώντας το μοναδικό, το συναρπαστικό ταξίδι της ζωής. Η νοσταλγία δεν είναι επιστροφή στα παλιά, εμμονική λατρεία του παρελθόντος. Οτι έγινε πέρασε και ίσως μένει χαραγμένο για πάντα στη μνήμη, η νοσταλγία όμως φορές έχει τη γεύση ενός λικέρ, με πολύ γλύκα στην αρχή και μια ανεπαίσθητη πικράδα στο τέλος. Καλά Χριστούγεννα σε όλους. (Οχι καλές γιορτές, τώρα λέμε καλά Χριστούγεννα και όταν περάσουν, λέμε καλή χρονιά, έτσι νομίζω είναι το σωστό στον κόσμο μας...)