Τα τσιμέντα που αγαπάμε

Περπατώ στα τσιμέντα ενός δρόμου που είναι δίπλα στο "μπατσούνι" ενός χείμαρρου συναισθημάτων. Δεξιά κι αριστερά πευκοβελόνες, η σκιά μου που μισοφαίνεται όπως επίσης τα χαλίκια από το τσιμέντο που προεξέχουν, όπως τα κυπαρίσσια που στέκουν όρθια σαν φρουροί αιώνιοι. Ο Δρόμος, δίπλα στον ποταμό... κάτω από τα δένδρα που ρίχνουν τις φυλλωσιές τους ανάλογα με τον καιρό. Οι εποχές διαδέχονται η μια την άλλη και οι μυρωδιές είναι ποικίλες... όσο τα βήματα μετρούν τον δρόμο και οι μπαξέδες διαδέχονται ο ένας τον άλλον, με ξερολιθιές και ψηλούς μαντρότοιχους, φτάνουν, και γλυκά όλα σμίγουν με τη θάλασσα... ο υγρός αλατισμένος αέρας σιγά-σιγά μας φέρνει στην άμμο και στο νωπό κύμα, στον θαλασσινό ανεμπόδιστο ορίζοντα στη βοή των κυμάτων... όμως ο δρόμος αυτός που βλέπω στα όνειρα μου, που χρονομετρώ κάθε φορά τα βήματα μου, μόνο αυτός καταλήγει εκεί που θέλω να είμαι στον ύπνο, στον ξύπνιο μου, πάντα και για πάντα, σ' αυτή, στην άλλη, σ' όσες ζωές κι αν ακολουθήσουν... Η Ανδρος πανταχού παρούσα; Εννοείται!