Ξερολιθιές της Ανδρου

Φωτογραφία: Ελένη Σαλουβάρδου

Ένα ντουβάρι κτισμένο με πέτρα συχνά είναι τόσο όμορφο όσο ένα ποίημα.
Αν πας κοντά ακούς τα σφυριά των χτιστάδων να βαράνε, τον αγώνα των μαστόρων να φτιάξουν ένα τοίχο από τις μέρες τους ως την αιωνιότητα. Συχνά οι πέτρες βαραίνουν από τα πολλά χρόνια, συχνά κάποιο βέβηλο χέρι τις απογυμνώνει. Αυτές που βρίσκονται στα ψηλά και τις ακουμπά μόνο ο αέρας που τις σμιλεύει αργά και γλυκά, είναι οι πιο "τυχερές". Κλεισμένες στην απόλυτη μοναξιά αναδεικνύουν στον περαστικό την λιτή ομορφιά τους. Αυτές τις άγριες, ατίθασες, ξερολιθιές μόνο περπατώντας στα μονοπάτια της Ανδρου μπορούμε να ανακαλύψουμε και να τις φωτογραφίσουμε στην καρδιά μας για πάντα.
el.wikipedia.org