Κάποιες από τις πέτρες, σαν δόντια προϊστορικού γίγαντα στέκουν όρθιες, έχουν το χρώμα των καιρών πάνω τους. Οι πέτρες είναι παγωμένες μιας και την κάψα τους την έσβησε η βροχή. Κάτω από τους δρύδες τα λουλουδάκια βγάζουν βιαστικά άνθη που θα τα χάσουν στην επόμενη κακοκαιρία. Στο κελί μια πέτρα προεξέχει, πάτημα για τον άνθρωπο που θ' ανέβει στο δώμα. Λειτουργικότητα, αρμονία, γαλήνη. Ίσως μια φωνή από απέναντι, ένα βέλασμα μιας κατσίκας, ένα αεράκι που θα κάνει τα τριφύλλια να γύρουν το κεφάλι, ίσως η φωνή μιας γερακίνας να διακόψουν στιγμιαία τη σιωπή, αλλά τίποτα δεν θα είναι παντοτινό. Όλα αλλάζουν... δείτε τις πέτρες.
(Η λατρεία της πέτρας για μια ακόμη φορά...).
Καλό απόγευμα από το βροχερό και φθινωπορινό nj, από αυτά που λέει ο Κολυδάς η Ελλάδα έχει καλοκαιράκι, χαρήτετο όσο μπορείτε !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλη σιωπή έπεσαι πάλι στο blog, Δημητρη για βάλε τις φωνές να μαζευτούν,γαρουφαλίτσα όλα καλά?
Να είστε καλά
Γειά σου Κουλουρίτσα. Είμαστε όλοι καλά, αλλά επειδή είναι πολύ ωραίες μέρες δεν μαζευόμαστε σπίτι. Είναι ένα καθυστερημένο καλοκαιράκι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσα χρόνια έχει να δουλέψει αυτό το αλώνι-άλωνα;;;
ΑπάντησηΔιαγραφή