Μια μέρα του Ιουνίου 1978

φωτο ΠΗΛΙΚΑΣ

Η Ειρήνη Σκόδρου (Σκόρδενα) φωτογραφίζεται με τα δύο μεγαλύτερα εγγόνια της, την Αννα Μηλαίου και τον Δημήτρη Α. Αμωράτη. Φορά γυαλιά στο στιλ της δεκαετίας του 1960, είναι καλοχτενισμένη και ήρεμη. Ο Δημήτρης κοιτά κατάματα τον φακό. Είναι ένα γλυκό αγόρι, ένα καλό παιδί, ντυμένο όμορφα, προστατευμένο στην αγκαλιά μιας οικογένειας που τον λάτρευε και που έμελλε να τον λατρεύει βουβά... για πάντα. Εκείνη η Τετάρτη 21 Ιουνίου του 1978 ήταν μια άσχημη μέρα για πολλούς, το πρωί ξυπνήσαμε με τα ραδιόφωνα να παίζουν πένθιμη μουσική για τον σεισμό της Θεσσαλονίκη που είχε γίνει το προηγούμενο βράδυ, τ' απόγευμα που ήρθε μετά τη δίνη του πρωινού, σκόρπισε ακόμη περισσότερη λύπη στη μικρή μας κοινωνία. Ο Δημήτρης Αμωράτης σκοτώθηκε όταν μπλέχτηκε το κατάρτι του σκάφος του στα σύρμα της ΔΕΗ έξω από το Ναυτικό Όμιλο. Λένε πως οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν σταματάμε να τους θυμόμαστε. Ο Σεφέρης λέει: "Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί" Δημοσιεύοντας  παρόμοιες φωτογραφίες δεν επιδιώκω "μακροβούτια συγκίνησης", απλά δεν μπορώ να δεχθώ πως κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν, έζησαν, έφυγαν χωρίς ν' αφήσουν το χνάρι τους... Αυτό το χνάρι θέλω ν' ακολουθώ... Γι' αυτό το λόγο και σημερινή πρωτοβουλία του Δημάρχου Σουσουδη να διοργανώσει αγώνα δρόμου στη μνήμη του Δημήτρη είναι πέρα για πέρα συγκινητική και του αξίζουν πολλά μπράβο.