Μακρύ καλοκαίρι που πέρασε χωρίς να καταλάβω...*

Φωτογραφία: Μαρία Λαμπριάδου

Βγάζω τα παπούτσια λες και πρόκειται να πατήσω σε ακριβό χαλί. Βρεγμένη άμμος παγωμένες πέτρες. Περπατώ με τις φτέρνες όπως τον Αύγουστο, τότε καιγόμουν, τώρα κρυώνω. Μέρες βλέπω αυτές τις πλαστικές πολυθρόνες παρατημένες πάνω στην άμμο, σήμερα στρογγυλοκάθισα στην αριστερή. Η Χώρα μοιάζει με πίνακα χωρίς κορνίζα, ένας καμβάς που κρέμεται από τον ουρανό. Τα σπίτια υπερβολικά λευκά τρυπούν τον βράχο. Αρχίζω να μετρώ. Πάντα από εδώ μετρώ τα σπίτια. Ξεκινώ απ' τη Ρίβα, πριν φτάσω στου Πολέμη τα έχω μπερδέψει. Ξαναρχίζω από την Αγία Αικατερίνη, μα η ομορφιά της Αγίας Θαλασσινής με ξελογιάζει και τα μπερδεύω πάλι. Στο τέλος αφήνω την αριθμητική της παρατήρησης. Κοιτώ τη θάλασσα. Νοιώθω τον άνεμο που φυσά. Εχει υγρασία αλλά μ' αρέσει. Ψυχή δεν περνά, αυτό κι αν μ' αρέσει! Δεν θέλω κάτι, δεν ποθώ τίποτα. Πάνω στην άμμο, απέναντι από τη Χώρα. Γιατί κάτι άλλο να ζητώ; Σέρνω τη μεσαία πολυθρόνα πιο μπροστά. Απλώνω τα πόδια. Εδώ θα σταθώ ως τ' άλλο καλοκαίρι. Υπερβολικό; Σιγά... στ' όνειρα η υπερβολή είναι κανόνας. Εδώ, λοιπόν εδώ...

(οποιανού είναι οι πολυθρόνες τις αγοράζω. "λεφτά υπάρχουν", δεν φεύγω από εδώ) 

* γιατί πάντα έτσι συμβαίνει με τα καλοκαίρια; γιατί φεύγουν γρήγορα;