Η σκιά μου και εγώ στο Παραπόρτι

Για μια ακόμη χρονιά σώα και αβλαβής (σχεδόν) στην αγαπημένη αμμουδιά. Για μια ακόμη χρονιά στο Παραπόρτι, με υφασμάτινη τσάντα περασμένη χιαστή, με χίπικο ύφος στα μούτρα. Λιγοστά αντικείμενα: ένα πεσκίρι, το περσινό μισοτελειωμένο αντηλιακό, φωτογραφική μηχανή και το καπέλο.  Δίχως πορτοφόλι, κινητό, ξαπλώστρα, πετσέτα ολυμπιακών διαστάσεων, πετσέτα παρεό, δεύτερο μαγιό, ομπρέλα ψυγείο, παγάκια, νερά, καφέ, σάντουιτς. Το μόνο που η selfie... με δείχνει τεράστια, ενώ φυσικά είμαι μια αδύνατη χίπισσα που κρατώ στ' αριστερά μια τσάντα αγορασμένη στο Μοναστηράκι με λιγοστά πράγματα. Τα πολλά αντικείμενα προκαλούν άγχος. Το τοπίο είναι υπέροχο, το έχει πει και ο Α. Εμπειρίκος «Δεν είναι ανάγκη πλέον να κρυφτώ. Είμαι στην Άνδρο» . (Αύριο θα πάω με παρέα, κουσέλι στις ποταμοί μέχρι το Παραπόρτι, τέλεια! Καλά μπάνια σε όλους. Μόνο μη φυσήξει...)