Λαμπρή μέρα ψυχής

Φωτογραφία: Μαρία Λαμπριάδου*

Για μας τους Ελληνες το Πάσχα είναι αναγέννηση, είναι η φύση που μας μεθά, το φως που μας ζαλίζει, το αεράκι που φυσά διαφορετικά... τα λουλούδια... Ίσως γι' αυτό λέμε το Πάσχα Λαμπρή, γιατί σαν και τούτη την ημέρα δεν υπάρχει άλλη καμιά. Χριστός Ανέστη, χρόνια πολλά σε όλους τους απανταχού Ελληνες, Ανδριώτες, Λειβαδιανούς. Και του χρόνου! Καλά ταξίδια στους ναυτικούς, καλή αντάμωση σε όλους τους ξενιτεμένους.

Καθαρότατον ήλιον επρομηνούσε
Της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
Σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
Τ΄ ουρανού σε κανένα από τα μέρη·
Και από κει κινημένο αργοφυσούσε
Τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ’ αέρι,
Που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:
Γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα. Διονύσιος Σολωμός (1798 – 1857)

* η φωτογραφία είναι τραβηγμένη Στο Μανιτάρι.  Έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ που είναι αυτή η πόρτα. Οι παπαρούνες έχουν φυτρώσει σε μια σχισμάδα, φουριόζες με κατακόκκινα κεφάλια κοιτούν τον ήλιο που μέρα με τη μέρα δυναμώνει. Τυπική Λαμπριάτικη φωτογραφία, ήσυχα χαρούμενη...