Τελευταία ημέρα του Ιουνίου, από εδώ και εμπρός τα δένδρα θα μεγαλώνουν τους καρπούς χωρίς νερό, μόνο με λίγες στάλες που θα ρουφούν οι ρίζες από τα γκρέμνα. Οι ντουράφες δεν έχουν πρόβλημα, βρίσκουν υπόγεια νερά και μεγαλώνουν άνθη και βλαστούς. Υπάρχει ομορφότερη εποχή από το καλοκαίρι; Δε νομίζω
Καλημερα σε ολους
ΑπάντησηΔιαγραφήεπειδη η τελευταια μου δημοσιευση δεν μου αρεσε και δεν μου ταιριαζει θα ηθελα να ζητησω συγνωμη απο καποιους εδω μεσα που τους εβαλα στην διαδικασια να αποδειξουν οτι δεν ειναι "ελεφαντες"!!
η αληθεια ειναι οτι "τσιμπησα" στην ανωνυμη βρωμια ενω εχω πει και εχω συστησει και σε αλλους(Ευτυχια)να μην το κανουν!
μετα ξυπνησε μεσα μου το παιδι που ηθελε οπως στα μικρατα μας να ερθει η ομαδα του στο πλαϊ οταν καποιος το αδικουσε!
παιδικες ανοησιες μιας ονειροπαρμενης!και ΦΥΣΙΚΑ δεν αφορουν κανεναν!
γι αυτο λοιπον επειδη η Καψοραχη μπορει να εχει ολα τα ελλατωματα του κοσμου αλλα δεν ειναι αδικη ζητω συγνωμη αν αδικησα αυτους που εκτιμω και αγαπω εδω μεσα! αυτους που ξερω και με ξερουν και κοιταζομαστε στα ματια χρονια πολλα και ελπιζω να το κανουμε και στο μελλον!αυτους που δεν τσιμπουν και δεν μπαινουν σε διαδικασια συνομιλιας με "αμοιβαδες" ανωνυμες!
αυτα απο μενα και ....παμε παρακατω ψυχραιμα!
φιλια πολλα
Μαρια
Καλημέρα και από εμένα. Δύσκολη μέρα και χθές και σήμερα για μένα. Αισθάνομαι ψυχολογικά εξαντλημένη, τέλος πάντων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαψοράχη σε παραδέχομαι!
Αυτό εδώ το Blog έχει διασκεδαστικό χαρακτήρα, το έφτιαξα (έριξα τα μπετά, έχω και το service) μαζί με τη δική σας βοήθεια. Είναι ένα παράθυρο στο κόσμο του χωριού μας που αγαπάμε πολύ. Δεν είναι οι Times του Λονδίνου, δεν είναι έγκυρο, δεν είναι σωστό, δεν έχει διαπαιδαγωγικό χαρακτήρα. Αποτελείται από μια παρέα και οι παρέες διαφωνούν, τσακώνονται, αλλά παραμένουν παρέες. Θέλω να πω, (αν μου επιτρέπεται γιατί δεν μ' αρέσει να δίνω συμβουλές) επειδή οι καιροί είναι "διχαστικοί" να κρατήσουμε την δική μας ενότητα. Το Blog θέλω να λειτουργεί σαν "ψυχαναλυτής" και όχι να μας στέλνει στον ψυχίατρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαψοράχη εγώ σ' αγαπώ και αυτό δεν αλλάζει, τα υπόλοιπα... στην Αντρο
...αλλά αδελφάκι μου ώρες - ώρες δεν σε νταγιαντώ
ΑπάντησηΔιαγραφήχε, χε, χε ουαου!!!
"ουδείς άσφαλτος". που λέει και η Αντελα Δημητρίου. Μου έχει φύγει η μαγκιά στις δουλειές, πάω σουπερ φιλιά στα μούτρα. Γαρουφαλιά σου έρχομαι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΆντζελα Δημητρίου, μη φάω και καμιά μήνυση
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι όμορφες που ειναι οι ντουράφες!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαψοράχη μου γνωριζόμαστε απο παιδιά και αυτο τα λεει ολα.
Λυπάμαι αν αισθάνθηκες μόνη σου,αλλά αν αρχίζαμε ολοι να μπαίναμε στην διαδικασία "μούπες-σούπα" δεν νομίζω να βγάζαμε άκρη και ο/η "ανώνυμος" θα θριαμβολογούσε!
Αλλά εχω μια απορία ,γιατί σου την πέφτουν έτσι Καψοραχάκι μου.....δεν το καταλαβαίνω.....χιχιχιχιχχεχεχεχε
Οσο για το ψυχαναλυτικό ρόλο του blog συμφωνώ απόλυτα,πέρασα δύσκολες ώρες ,οπως και άλλοι,και εδω έβρισκα παρηγοριά και μια ανάπαυλα του μυαλού!
Και να πω την αλήθεια μου λείπουν οι σαχλαμάρες μας,που μας έκαναν να γελάμε!!!!
Πότε έρχεσαι ξαδέλφη? Για ελάτε βρε παιδιά προς το νησί. Το χωριό μας είναι άδειο, για να μην πω για την γειτονιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΑΝΔΡΟ.ΓΚΑΓΙΑΝΤΩ=?????ΑΝΤΕ ΜΙΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ!!ΟΙ ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΕΣ Η ΝΤΟΥΡΑΦΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΕΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι εγω δεν με νταγιαντω ωρες ωρες!!
ΑπάντησηΔιαγραφήναι αφεντικο...στν Αντρο...αν και θα σου πω απο εδω οτι το ΚΑΘΕ blog παιζει τον ρολο του ακομα κι αν ειναι blog για σταυρολεξα!
Ευχαριστω Γαρουφαλιτσα!
Κουτρουλακι μου την πεφτουν γιατι υπαρχουν στιγμες(αρκετες)που ενοχλω!τι να κανουμε ομως που δεν εμαθα να τον "ραβω" που ελεγε και η μανα μου(οχι οτι τον εραβε εκεινη βεβαια!)...ετσι αν κατι με χαλαει η με κανει να θυμωσω δεν σταματω και να πω μεσα μου-ωχ αφελφε τι με νοιαζει εμενα ας βγαλει ο αλλος το φιδι απο την τρυπα-αλλα ορμαω και οτι εχω να πω το λεω φατσα μοστρα!πισω απο κανεναν δεν εχω πει απο παιδι!γι αυτο και οι φιλοι μου οι πραγματικοι ειναι φιλοι καρδιας!
αλλα ειπαμε...πρωτα βγαινει η ψυχη..γιατι μερικες φορες το λες αυτο που νοιωθεις και αισθανεσαι δεν ειναι αρεστο!το γουσταρουμε το παραμυθιασμα μας ολοι!
αλλα δεν θα αλλαξω στα γεραματα...
αλλα η ανωνυμια στο ιντερνετ δινει το δικαιωμα σε πολλους να λενε οτι θελουν και οποτε θελουν χωρις ποτε να αναλαμβανουν την ευθυνη!αυτο ειναι αθλιο και δεν πρεπει να το θρεφουμε..αυτο το λεω για να το ακουσω εγω!
ραντεβου στο νησι να ειμαστε καλα...
νταγιαντώ<τουρκική dayandim=αντέχω
ΑπάντησηΔιαγραφήντουράφες=πικροδάφνες
Γεια σου Αλλοδαπή
Συμφωνώ με το Κουτρουλό
Γαρουφαλιά άξαφνα θα έρθω σε 20 μέρες, χε, χε
ΕΦΥΓΕ ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΑ ΑΞΙΟΛΟΓΟΣ ΑΝΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ,Ο ΘΥΜΙΟΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ.ΚΑΛΟ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ "κακό" παιδί αυτός ο Μάριο Μπαλοτέλι: http://www.contra.gr/Soccer/Europe/Euro/afieromata/mario-mpaloteli-vios-kai-politeia-enos-idiaiteroy-myalou.1834965.html
ΑπάντησηΔιαγραφήμόνο τη μαμά του αγαπάει, δεν το βρίσκεται πολύ τρυφερό;
Πίου,Πίου,ηρθε ο Πίου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα βαγόνι γεμάτο νεκρούς
ΑπάντησηΔιαγραφήΆνοιξα τα μάτια λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Αυτό συμβαίνει τις μέρες του άγχους. Πρώτη σκέψη της ημέρας ‘δεν έχω πληρώσει τη δεη’. Γαμώ τη δεή η επόμενη σκέψη. Το αντίδοτο του άγχους κοιμάται δίπλα μου. Ευτυχώς. Μέχρι να φτάσω στο μετρό η δεη έχει γίνει μια δουλειά που θα ταχτοποιήσω αύριο. Μπαίνω στο μετρό. Αλλάζω γραμμή στο σύνταγμα και μπαίνω στο βαγόνι που με οδηγεί στον τελικό προορισμό. Μόλις που πρόλαβα να βρω τη γωνιά μου και να βγάλω το βιβλίο, μια σπαρακτική φωνή από δίπλα επαναλαμβάνει ‘Δε μπορώ να πάρω ανάσα’, ΄Χάνομαι’. Είναι μια γυναίκα γύρω στα 40 με τα ρούχα της δουλειάς. Έχει ιδρώσει, το βλέμμα της φανερώνει απελπισία, δε μπορεί να πάρει ανάσα. Παθαίνει έμφραγμα, κρίση πανικού, τι συμβαίνει; Οι διπλανοί της δεν την κοιτάνε καν. Την πλησιάζω. Δεν κουνιέται κανείς. Μόνο εγώ την ακούω ρε; Τι γίνεται; Στη διαδρομή μέχρι την επόμενη στάση, φωνάζει σπαρακτικά πως δεν έχει ανάσα. Κουνάει τα χέρια της για να κάνει αέρα στο πρόσωπο της. Σηκώνεται όρθια, το σώμα της έχει μια κλίση προς τα πάνω σαν να προσπαθεί να βγει πάνω από όλους μας για να αναπνεύσει. Δε νιώθετε ρε σείς την απελπισία της; Η οδηγός του μετρό έρχεται στο βαγόνι μας και με πολύ αυστηρό ύφος της λέει ‘ Σας παρακαλώ κυρία μου περάστε έξω’. Δε μπορώ να καταλάβω τι γίνεται, γιατί της μιλάει έτσι, τι έκανε λάθος; Τη βοηθάω να βγει έξω. Την ώρα που βγαίνει φωνάζει ‘είχε σταματήσει για χρόνια. Με έχει πιάσει κρίση πανικού. Χάνομαι’. Ζητάει απελπισμένα ένα μπουκάλι νερό. Το ξέρω ότι δεν έχω στην τσάντα αλλά κοιτάω. Δε ξέρω τι να κάνω. Ένα μπουκάλι νερό ρε σεις. Ο χρόνος έχει παγώσει στην αποβάθρα. Στην απόλυτη ησυχία μια γυναίκα φωνάζει την απελπισία της. Δε μπορεί να αναπνεύσει. Την ακούτε; Γιατί κοιτάτε όλοι έτσι; Τι έχετε πάθει ρε; Τι σας συμβαίνει; Ένας ζωντανός ανάμεσα τους της ρίχνει ένα μπουκάλι νερό στα μαλλιά, μια άλλη ζωντανή της δίνει οδηγίες για βαθιές ανάσες. Συνέρχεται. Ηρεμεί. Η ανάσα της κοπάζει, αλλάζει το βλέμμα της. Ζητάει συγνώμη. Σας ζητάει συγνώμη ρε. Πλησιάζει το βαγόνι, κάνει να ξαναμπεί. Δυο γυναίκες γύρω στα 60 δεν την αφήνουν. Απαγορεύεται να μπεις της λένε. Η κοπέλα που την είχε βοηθήσει νωρίτερα κι εγώ από λίγο πιο πίσω τους απαντάμε. Τι σημαίνει απαγορεύεται; Οι πόρτες κλείνουν, η γυναίκα μένει απέξω, το μετρό φεύγει. Τι συμβαίνει; Υπάρχει κάποιος άνθρωπος εδώ μέσα ή έχετε πεθάνει όλοι ρε σεις; Κλαίω. Δεν είναι μόνο η απελπισία της και τα σπαρακτικά της λόγια που με έχουν λυγίσει. Είναι που δεν υπάρχουν ζωντανοί. Τι έχουν πάθει; Δε μπορώ να συγκρατήσω με τίποτα τα δάκρυα μου. Τα σκουπίζω. Ό άντρας δίπλα μου με κοιτάει. Τι με κοιτάς ρε; Κι αυτό σου φαίνεται περίεργο; Νιώθεις ρε; Κι άλλος ένας ζωντανός, γύρω στα 60, κλαίει κι αυτός. Δεν προλαβαίνω να τα μαζέψω και πέφτουν κι άλλα. Κλαίμε εμείς για σας, τρέχουμε εμείς για σας. Για σας, τα ζόμπι με τις ωτοασπίδες που αγχώνεστε να φτάσετε στη δουλειά σας. Που κοιτάνε παγωμένοι, που μπροστά στην απελπισία του άλλου μάθατε μόνο να παγώνετε. Δε σκεφτήκατε σε καμία στιγμή άραγε πως θα μπορούσατε να είστε εσείς στη θέση της; Δε ξέρω πως τα καταφέρνετε. Βγαίνω από το μετρό. Θέλω να μιλήσω σε έναν ζωντανό. Τα λέω. Κλαίω. Πρώτα μια περιγραφή, μετά η στεναχώρια και τα δε θέλω να ζω εδώ, κωλοέλληνες. Εδώ, η ζωή δυσκολεύει. Νομίζεις πως θα την αντέξεις, από τη μία σκέφτεσαι πως εσύ πρέπει να συνεχίσεις να είσαι αυτός που θα βοηθήσεις τη γυναίκα που χάνεται και από την άλλη δεν αντέχεις άλλο να τους κοιτάς όλους αυτούς τους παγωμένους. Τους αδιάφορα παγωμένους. Καθώς έμπαινα στο γραφείο, με έπιασα να φωνάζω σιωπηλά αυτά που δεν είπα στην 60άρα με το απαγορεύεται. Πόσα ‘εσείς μας φέρατε ως εδώ’ να επανέλαβα άραγε. Την ξέρω την κρίση πανικού. Είναι μια σκέτη φρίκη. Ωμή απελπισία που σου κόβει την ανάσα. Αυτό που σε πεθαίνει όμως δεν είναι αυτό. Θάνατος είναι αυτά τα εκατοντάδες όρθια και καθιστά ζόμπι που παρακολουθούσαν. Τα σώματα τους έχουν παγώσει από το θάνατο. Η μόνη με ζεστό ακόμα χνώτο φώναζε ‘χάνομαι’ και 4-5 ζωντανοί της κρατούσαν το χέρι. Αυτοί, οι μόνοι ζεστοί.
Tο Σάββατο, ο χρόνος σταματά για ένα δευτερόλεπτο
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα είναι δύσκολο να το αντιληφθούμε, κι όμως το Σάββατο θα κερδίσουμε όλοι μερικές στιγμές ζωής επιπλέον: η διεθνής υπηρεσία που κρατά συγχρονισμένα τα ρολόγια σε όλο τον κόσμο ετοιμάζεται να προσθέσει ένα εμβόλιμο δευτερόλεπτο στο τελευταίο λεπτό της 30ής Ιουνίου 2012.
http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231202832
http://mpananas.wordpress.com/
ΑπάντησηΔιαγραφήαπό LIFO το Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς
Παιδιά αυτό που περνάμε σαν λαός είναι τραγικό ,ψυχοθεραπευτικα πρέπει να λειτουργεί αυτό το blogaki και μόνο ,γιατί αν αρχίσουμε όλοι να παίζουμε βιολί θα στείθει τακα τάκα ο μπαλος !!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑδελφή Καψοραχη ..... Respect .... .-
Καληνύχτα αδέλφια ,υπομονή κουράγιο και αυτοσυγκράτηση είναι τα όπλα μας πια ....