Mε το "Νήσος Ανδρος" καραβοκύρη...

Γράφει ο Γιώργος Δαρδανός στο περιοδικό
"ΝΗΣΟΣ ΑΝΔΡΟΣ" τ. 5, καλοκαίρι 2011
"Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρός στο νησί, κάναμε συλλογικά τις εργασίες που αφορούσαν το χωριό μας. Βάζαμε προσωπική εργασία για να καθαρίσουμε την αμπολή για να περνάει εύκολα το νερό για το πότισμα των κήπων, κόβαμε τα βάτα και τα κλαδιά που εμπόδιζαν το πέρασμα στο καλντερίμι, ασπρίζαμε ξωκλήσια πριν φτάσει η μέρα για τη χάρη τους, καθαρίζαμε το ταφείο, και τόσα άλλα. πέρασαν χρόνια, οι συνήθειες άλλαξαν, και όλοι εμείς, τα περιμένουμε όλα από την τοπική αυτοδιοίκηση, μικρά ή μεγάλα έργα"*
Στους γεννημένους πριν το 1980 αυτές οι φράσεις θυμίζουν πολλά. Έτσι όπως τα λέει ο Δαρδανός είναι. Ολοι-ες συμμετείχαμε σε κάποια συλλογική δουλειά. Ασπρίζαμε τους δρόμους, καθαρίζαμε τα χόρτα, η κάθε νοικοκυρά καθάριζε τον δρόμο έξω από το σπίτι της και το χωριό ολόκληρο έλαμπε. Βέβαια τότε η Ανδρος είχε πολύ κόσμο. Τα σπίτια ήταν ανοιχτά και τα παιδιά πολλά. Μια γύρα να φέρναμε είχαμε κάνει το χωριό λαμπίκο. Δεν είναι λοιπόν συγκρίσιμες οι εποχές, αλλά κάτι πρέπει να κάνουμε, κάτι που να μας βγάλει από τα κλειστό οστρακό του εαυτού μας, κάτι για να βελτιώσουμε τις συνθήκες διαβίωσης και γιατί όχι ν' αλλάξουμε λίγο τις ζωές μας. Στη ζοφερή εποχή που ζούμε δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο, δεν υπάρχει κανείς. Μόνοι μας είμαστε, εσύ, εγώ, η Μαρία, ο Γιώργος, η Βούλα, η Ειρήνη, ο Κώστας, μόνοι είμαστε ολομόναχοι. Ας μην μείνουμε όμως και ξένοι. Η ζωή... είναι ομαδικό άθλημα, μην τρέχεις μόνος... θα έρθεις δεύτερος...

*η συνέχεια του κειμένου... στο περιοδικό, αγοράστε το, διαβάστε το όποτε σας κάνει κέφι, το βγάζει ένας "παθιασμένος" Ανδριώτης και αυτό τα λέει όλα.

Στάθη από το Πέρα Χωριό χρόνια πολλά!