 |
| Ενας τοίχος στο Πέταλο |
Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
δω πέρα ο ήλιος παίρνει πάνω του το μισό βάρος της πέτρας
Δω πέρα η κάθε πόρτα έχει πελεκημένο ένα όνομα κάπου από τρεις χιλιάδες τόσα χρόνια
Δε χρειάζεται να θυμηθείς. Το ξέρουμε.
Ολα τα μονοπάτια βγάζουνε στα Ψηλαλώνια.
Δε χρειάζεται να θυμηθείς. Η φλέβα του πλάτανου έχει το αίμα σου.
O αγέρας είναι αψύς κεί πάνου.
Γιάννης Ρίτσος
Καθώς έχουν περάσει χρόνια από την 28η Οκτωβρίου 1940, η ανάμνηση της μοιάζει να αφορά μόνο τα πιτσιρίκια που καμαρωτά κάνουν παρέλαση. Δεν το λέω υποτιμητικά, ίσως έτσι γίνεται όταν ο χρόνος αφήνει μακριά, πολύ μακριά τα γεγονότα. Η μνήμη όμως φωλιάζει "στον κόρφο της πέτρας" και εκεί κοιμάται αιώνες. (οι στίχοι έχουν παραταχθεί κατά τα δικά μου γούστα και φυσικά είναι από τη Ρωμιοσύνη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.